.

.
ڪـاش ما را
ڪَـریزے بود
از دوست داشتن....!
ڪاش شانه به شانه‌ے هم
در قاب روی طاقچه می‌ماندیم...
آن وقت،
نیازی به درڪـِ
این آدم‌هاے تازه
با پیراهنی آغشته به
عطر‌هاے تازه، نبود!
هر ڪدامِ ما زندڪَـی‌ خودش را داشت؛
« تو، با زنی‌ شبیهِ من....»
« من، با مردی شبیهِ تو....»