...🗣

...🗣
یک جایی هست در زندگی
که دیر یا زود به آن میرسی...
آن هم وقتیست که مفهوم دوست داشتن بهتر از عشق هست را با پوست و خونت میفهمی...شاید هم آن وقتی باشد که یکی رو دوست داری اما عاشقش نیستی اما میدانی که همین دوست داشتن است که به تو آرامشی می دهد که دیگر نگران پایان نیستی...آن وقت است که میفهمی آدم میتواند عاشق یک نفر باشد،اما زمان به او ثابت کند که دوستش ندارد و اما میتواند کسی را در گذر زمان آنقدر دوست داشته باشد که حتی دلش نیاید عاشقش باشد که عشقش کورش کند و هیجاناتش باعث دورتر شدنش بشود...اما شیرین ترین همان است که عاشق کسی بشوی که دوستش داشته ای،دوستش داری و بهترین و نزدیک ترین رفیقت شده است که میتوانی در کنارش بلند بلند فکر کنی،بی ترس قضاوت شدن خودت باشی و حس کنی که کمک های دوستانه اش و همراهیش را همیشه کنارت احساس خواهی کرد و اما شیرین تر از آن همان وقتیست که میفهمی میتوانی تا همیشه هم دوستش بداری و هم عاشقش باشی...

اما امان از آن زمانی که آدمی متوجه میشود که بعضی آدم ها را تنها میتواند دوستشان داشته باشد که اگر عاشقشان بشود دور میشود ازشان، که میفهمد جایشان تنها در قلبت محفوظ است و بهتر آن است که دوستشان باشی تا بتوانی خودت باشی و احساساتتت همانی باشد که باید و نه اذیتش کنی و نه خودت اذیت بشوی...اصلا به نظر من ماهیت عشق خودآزاری دارد،اما دوست داشتن زیباست... زیباست اول دوست داشته باشی و در گذر زمان که کنارش ماندی،کنارت ماند بعد از مدتی طولانی که خیالت راحت شد عاشق هم بشوی که آن وقت خودآزاری نکنی و روحت آرام تر باشد...