حرفمان که میشد

حرفمان که میشد ،
استرس تمامِ وجودم را فرا میگرفت ..
نکند از دستش بدهم ؟
نکند من بمانم و کوهی از خاطره ؟
نکند منی که بعدِ عمری دل باختم ، بشکند دلم !
نکند تمامِ دو نفره هایمان را با دیگری تکرار کند ؟
تماس هایم بی پاسخ میماند ومنفورترین صدای دنیا
در گوشم تکرار میشد ؛
" مشترکِ مورد نظر پاسخگو نمیباشد "
برایش مینوشتم ؛
آدمیزاد است دیگر جانم بحث میکند
فرقی نمیکند مقصر کیست
همین که بحث میکنیم یعنی ،
قلبمان هنوز برای هم میتپد
یعنی مهم است برایمان که شبیه یکدیگر شویم !
ارسال کردم و خواند
ولی جوابی نداد
باز نوشتم ؛
- جانم ؟
باز هم خواند و جواب نداد
- عزیز دل ...؟
سکوت بود و سکوت !
و هیچ چیز لعنتی تر از بی پاسخ گذاشتنِ پیام نیست ..
قدیم ترها خودمان را قانع میکردیم که شاید پیغامم نرسیده باشد
و هی ارسال میکردیم و ارسال ..
حالا اما این تکنولوژیِ لعنتی همان اندک دلخوشی را هم از ما گرفت و
با وقاحتِ تمام به ما میفهماند که ؛
خواند و پاسخ نداد
که خواند و تحقیر کردنِ تو را ترجیح داد
لعنت به تکنولوژی
لعنت به پیغامهای بی جواب ...