دارم به چاه فکر میکنم.

دارم به چاه فکر میکنم.
ندانستن یک درد است و دانستن هزار درد.
چاه میدانست.
چاه عمیق بود.
امشب شاید موج گرفته دور خودش چرخیده باشد.
چاه حرف دارد و انعکاس یک صدا موج های آبی ساخت و در تاریخ ماند.
موج آبی که در چشم های مجتبی(ع) چرخید و قطره قطره روی زمین ریخت.
موج زد و روی پیشانی حسین (ع) در روز دهم نشست.
این موج از پس قرنها هنوز دور قبر کوچکی، کنار نهر پر آبی میچرخد.

این موج سند تمامی غم های زینب (س) شد و راز مگوی نسل در نسل یک خاندان.

دارم به چاه فکر میکنم و صدایی که موجها را درهم می شکند.
قصه تکراریست!
علی (ع) از خلق پناهنده به چاه شد.
نکند قصه تکراریست؟
نکند پسرش پناهنده به چاه شود.

دارم به چاه فکر میکنم. چاهی که میترسم برای خودمان بکنیم.
چاهی که نشانه تنهایی مولای ماست.
نکند تنها بمانی آقا 🖤