عاشقانه

کشیدم شُعله بر دامان که سوزم  تا ابد  ایجان
بسوزم درفراقِ جان دوچشمان پشتِ سد ایجان
رها هرگز  نمی دارم  که تا  مخزن  روان گردد
اگر سد بشکند روزی ،  کند ویران زِ حد ایجان
چو یادش می رسد رعد و زند برسینه ام آتش
پریشان خاطر احوالی هزاران جان دهد ایجان
تو می رفتی  و من رفتم ،  به دریای خیالِ تو
عجب دنیای پُر دردی ، چه تدبیر و خرد ایجان؟
غروبم  را  نمی بینی   ولی  تاریکه  شب بنگر
که خورشیدی نهان گشته زِبعدِ جزر ومد ایجان
خدایا بنگر احوالم ،  که بر دادم رسد ایجان؟