امردادگان
#امردادگان
امردادگان هفتمین روز از ماه امُرداد است (امُردادروز در امُردادماه) (هفتمین روز از امرداد در #گاهشمار _زرتشتی برابر با سوم مردادماه در گاهشماری رسمی و کنونی ایران است)، یکی از جشنهای دوازدگانهٔ سالیانه ایرانی در روزهای ِ همنامشدن ِ روز و ماه است.
و برای گرامیداشت ِ منش و کُنش و خویشکاری امُرداد (/ در گاهان ِ زرتشت و اوستای ِ پسین: اَمِرِتات به مفهوم ِ بیمرگی/ جاودانگی) یکی از فروزههای ِ ششگانهٔ ِ خِرَد و دانش ِ فرمانروا بر فرارَوَند ِ هستی (نامبُردار و شناخته به #اهورامزدا) است
#امشاسپند جاودانگی ِ امرداد همواره در کنار امشاسپند ِ رسایی ِ خرداد، نگهبان آب و گیاه هستند.
#ایرانیان در گذشته برای برگزاری این#جشن به باغات و مزارع رفته و به شادی میپرداختهاند.
در یادگارهای ِ کهن ایرانی، از این روز و جشن ِ ویژهٔ ِ آن، سخن ِ بسیار گفتهشدهاست در متن ِ پهلویی ِ بُندَهِش، میخوانیم:#امردادِ بیمرگ، سَروَر ِ گیاهان ِ بیشمارست؛ زیرا او را به گیتی، گیاه، خویش است. گیاهان را رویانَد و رَمهٔ ِ گوسفندان را افزاید؛ زیرا همهٔ ِ دامها از او خورند و زیستکنند. به فِرَشکرد ِ [/ نوگردانیی ِ جهان و زندگی در پایان ِ کار ِ جهان به سالاریی ِ #سوشیانت، رهانندهای از تبار ِ زرتشت]، نیز "#انوش" [/ خوراک ِ بیمرگی] را از امرداد آرایند. اگر کسی گیاه را رامش بخشد یا بیازارد، آن گاه امُرداد [از او] آسوده یا آزَرده بُوَد...(گزارش ِ دکتر مهرداد بهار در پژوهشی در #اساطیر_ایران، چاپ یکم، ص ۱۱۷)
با رویکرد به خویشکاریی ِ امرداد در جهان ِ اَستومَند (/ جهان ِ مادّی) که نگاهبانی از گیاهان ِ روی ِ زمین و سرسبز و باروَرنگاهداشتن ِ آنهاست، و نماد ِ جاودانگی و بیمرگی و جوانیی ی همیشگی به شمارمیآید، مسعود سعد ِ سلمان، چکامهپرداز ِ سدهٔ پنجم ِ هجری، میگوید:
روز ِ مُرداد [/ امُرداد] مُژده داد بدانکه جهان شد به طبع، باز جوان.و همچنین می گوید :مرداد مه است سخت خرممَی نوش پیاپی و دمادمهریک از فروزههای دوازدهگانه که جشنهای همنامیی ِ روز و ماه برای ِ گرامیداشت ِ آنها برگزارمیشود، گل ِ ویژهای دارد. گل ِ ویژهٔ ِ امُرداد، زنبق (/ چمبک) است.
در برگ ۲۵۰ برگردان فارسی آثارالباقیه ابوریحان بیرونی چنین آمده است که :«… مرداد ماه که روز هفتم آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزهٔ پیش آمدن دو نام با هم، جشن می گرفتند. معنای امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته ای است که به نگهداری جهان و آراستن غذاها و داروها که اصل آن از نباتات است و بر کنار کردن گرسنگی و زیان و بیماریها می باشد، کارگزاری یافته است…»
خیام در نوروز نامه می نویسد:“مرداد ماه یعنی خاک، داد ِ خویش بداد از بَرها ومیوهای پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار ِ خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد. “خیام به جای نام اَمرداد از واژه مرداد استفاده کرده است.
ماه اَمرداد و #جشن_امردادگان امروزه به نام مردادگان، در بین مردم رایج است. مرداد به معنی نیستی و مرگ است اما وقتیکه حرف الف در اول آن قرار می گیرد آن را نفی میکند و به بی مرگی و جاودانگی، تغییر معنی می دهد. زیرا #امرتات در زبان اوستایی و امرداد در زبان پهلوی، از ششمین #امشاسپندان و یکی از صفات اهورامزدا در گاتها است که دلالت بر بی مرگی و جاودانگی و زوال ناپذیری #اهورامزدا دارد.
امردادگان هفتمین روز از ماه امُرداد است (امُردادروز در امُردادماه) (هفتمین روز از امرداد در #گاهشمار _زرتشتی برابر با سوم مردادماه در گاهشماری رسمی و کنونی ایران است)، یکی از جشنهای دوازدگانهٔ سالیانه ایرانی در روزهای ِ همنامشدن ِ روز و ماه است.
و برای گرامیداشت ِ منش و کُنش و خویشکاری امُرداد (/ در گاهان ِ زرتشت و اوستای ِ پسین: اَمِرِتات به مفهوم ِ بیمرگی/ جاودانگی) یکی از فروزههای ِ ششگانهٔ ِ خِرَد و دانش ِ فرمانروا بر فرارَوَند ِ هستی (نامبُردار و شناخته به #اهورامزدا) است
#امشاسپند جاودانگی ِ امرداد همواره در کنار امشاسپند ِ رسایی ِ خرداد، نگهبان آب و گیاه هستند.
#ایرانیان در گذشته برای برگزاری این#جشن به باغات و مزارع رفته و به شادی میپرداختهاند.
در یادگارهای ِ کهن ایرانی، از این روز و جشن ِ ویژهٔ ِ آن، سخن ِ بسیار گفتهشدهاست در متن ِ پهلویی ِ بُندَهِش، میخوانیم:#امردادِ بیمرگ، سَروَر ِ گیاهان ِ بیشمارست؛ زیرا او را به گیتی، گیاه، خویش است. گیاهان را رویانَد و رَمهٔ ِ گوسفندان را افزاید؛ زیرا همهٔ ِ دامها از او خورند و زیستکنند. به فِرَشکرد ِ [/ نوگردانیی ِ جهان و زندگی در پایان ِ کار ِ جهان به سالاریی ِ #سوشیانت، رهانندهای از تبار ِ زرتشت]، نیز "#انوش" [/ خوراک ِ بیمرگی] را از امرداد آرایند. اگر کسی گیاه را رامش بخشد یا بیازارد، آن گاه امُرداد [از او] آسوده یا آزَرده بُوَد...(گزارش ِ دکتر مهرداد بهار در پژوهشی در #اساطیر_ایران، چاپ یکم، ص ۱۱۷)
با رویکرد به خویشکاریی ِ امرداد در جهان ِ اَستومَند (/ جهان ِ مادّی) که نگاهبانی از گیاهان ِ روی ِ زمین و سرسبز و باروَرنگاهداشتن ِ آنهاست، و نماد ِ جاودانگی و بیمرگی و جوانیی ی همیشگی به شمارمیآید، مسعود سعد ِ سلمان، چکامهپرداز ِ سدهٔ پنجم ِ هجری، میگوید:
روز ِ مُرداد [/ امُرداد] مُژده داد بدانکه جهان شد به طبع، باز جوان.و همچنین می گوید :مرداد مه است سخت خرممَی نوش پیاپی و دمادمهریک از فروزههای دوازدهگانه که جشنهای همنامیی ِ روز و ماه برای ِ گرامیداشت ِ آنها برگزارمیشود، گل ِ ویژهای دارد. گل ِ ویژهٔ ِ امُرداد، زنبق (/ چمبک) است.
در برگ ۲۵۰ برگردان فارسی آثارالباقیه ابوریحان بیرونی چنین آمده است که :«… مرداد ماه که روز هفتم آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزهٔ پیش آمدن دو نام با هم، جشن می گرفتند. معنای امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته ای است که به نگهداری جهان و آراستن غذاها و داروها که اصل آن از نباتات است و بر کنار کردن گرسنگی و زیان و بیماریها می باشد، کارگزاری یافته است…»
خیام در نوروز نامه می نویسد:“مرداد ماه یعنی خاک، داد ِ خویش بداد از بَرها ومیوهای پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار ِ خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد. “خیام به جای نام اَمرداد از واژه مرداد استفاده کرده است.
ماه اَمرداد و #جشن_امردادگان امروزه به نام مردادگان، در بین مردم رایج است. مرداد به معنی نیستی و مرگ است اما وقتیکه حرف الف در اول آن قرار می گیرد آن را نفی میکند و به بی مرگی و جاودانگی، تغییر معنی می دهد. زیرا #امرتات در زبان اوستایی و امرداد در زبان پهلوی، از ششمین #امشاسپندان و یکی از صفات اهورامزدا در گاتها است که دلالت بر بی مرگی و جاودانگی و زوال ناپذیری #اهورامزدا دارد.
- ۳.۸k
- ۰۴ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱۱)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط