آدمهای تنها هم گاهی دلشان می خواهد بدون ترس ونگرانی دوست

آدمهای تنها هم گاهی دلشان می خواهد بدون ترس ونگرانی دوست داشته شوند ؛ یک ایهام پرازدوستت دارم ازچشمانی قرض بگیرند وبه اتاقشان بیاویزند ؛ صبح ها باقاب لبخند کسی خورشید را به پشت ابرها بچسبانند ؛ به جای سیگار دست کسی را بگیرندکه بودنش قشنگ ترین اعتیادباشد ؛ شبها بابوی عطرتنش ترانه بسازند و صبح ازموهایش غزل بچینند تاردیف کل روزشان شود ؛ بین خودمان باشد ما آدمهای تنها گاهی دلمان لک می زند برای یک بوسه ی آبدار باطعم شکلات...