خدایا همین که گاه گاهی از فراز آسمان تیره دلتنگی و تنها

خدایا ، همین که گاه گاهی از فراز آسمان تیره دلتنگی و تنهایم می گذری
همین که گاهی عاشقانه ای را بادبادکی می کنی و به باد می سپاری
همین خیال مرا کافیست
می کشاندم به زندگی به ادامه
به این که فضای شکننده بی تو و واژه های بارور اشک را تحمل کنم
خدایا می دانم که تو در بینهایت ایستاده ای
نگاهم کن ، دستم را بگیر تا بی راهه ها محو شوند
نگاهم کن و منِ بی من را به خودم وامگذار
خدایاد صاحبِ این کلمات ، این واژه ها ، این چکه های بارانی
وسعتِ نگاهی به من بده تا از سراب دورتر را هم ببینم
بیا که من این روزها بی بهانه ترینم
نگاهت را بهانه ام کن که سخت به تو محتاجم