طولانيه، ولي بخونيد، خداییش ارزششو داره:

طولانيه، ولي بخونيد، خداییش ارزششو داره:
ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻲﺩﻧﺪﺍﻥ، ﺁﺑﻨﺒﺎﺕ ﻗﻴﭽﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﻣﮑﻴﺪ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ، 9 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﻣﮑﺘﺐ ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪﻡ، ﺩﻳﺪﻡ ﺧﻮﻧﻪﻣﻮﻥ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻡ ﻫﻤﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﺸﺘﻲ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻧﻴﺸﮕﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﺍﺯ ﻟﭗﻫﺎﻡﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ ﺗﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ، ﮔﻔﺖ : » ﻫﻴﺲ،ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ...
ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ، ﺣﺎﺝ ﺍﺣﻤﺪﺁﻗﺎ، ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ 42 ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ
9 ﺳﺎﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ، 2 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻩ
ﮔﻔﺘﻨﺪ : » ﻫﻴﺲ، ﺷﮕﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻪ ﻭ ﺗﻮﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺑﻴﺎﺭﻩ «. ﺣﺴﺮﺕﻫﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﺁﺑﻨﺒﺎﺕ ﻗﻴﭽﻲ ﻓﺮﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭ؟ ﺁﻫﺎﻥ ﺟﻮﻧﻢ ﻭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻪ، ﺍﻭﻥ ﺯﻣﻮﻥﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻻﻥ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﺎﺯﻱ ﻣﺎ ﻳﻪﻗﻞ ﺩﻭﻗﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻫﺎﻡ ﺍﻟﮏﺩﻭﻟﮏ ﻭ ﻫﻔﺖﺳﻨﮓ . ﺳﻨﮓﻫﺎﻱ
ﻳﻪﻗﻞ ﺩﻭﻗﻞ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﻧﻮﺍﻳﻲ ﺣﺎﺝ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ
ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ : » ﺗﻮ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲﮐﻨﻲ، ﺯﺷﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻱﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ : ﺁﺧﻪ...
ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﻴﺲ! ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﺵ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲﺯﻧﻪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻘﺪ، ﺣﺎﺟﻲ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ، ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻨﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺭﻭ ﻃﺎﻗﭽﻪ، ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ، ﻧﻨﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖﮐﺸﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: » ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﺪﺍﺑﻴﺎﻣﺮﺯ، ﮔﻔﺖ : ﻫﻴﺲ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻴﻪ؟ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻲﮐﻨﻲ!
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪﻫﺎﺕ ﻭ ﺩﺍﻳﻲ
ﺧﺪﺍﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺕ، ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺩﻩﺍﻱ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻣﺮﺩ؛ ﻳﻌﻨﻲﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻣﺎﺩﺭ، ﺗﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺸﻢ، ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ، ﻧﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻳﻪ ﺧﺮﺍﺳﻮﻥ، ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭﻥ ﻣﻲﺭﻓﺖ، ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ : » ﺁﻗﺎ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻲﺑﺮﻱ؟« ﻣﻲﮔﻔﺖ : » ﻫﻴﺲ!
ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻥ ﻫﻲ ﺑﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ. ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻧﻨﻪ، ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ
ﻻﻱ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺧﺸﮑﻮﻧﺪﻧﺶ . ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ، ﺍﺷﮑﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎﺭﻗﺪﺵ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﺥ که چقد ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮐﻨﻢ ﻭﻟﻲ ﻧﺸﺪ ﻧﻨﻪ . ﺍﻭﻧﻘﺪﻩ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻳﻪ ﺩﻣﭙﺨﺘﮏ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺭﻭﺩﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ، ﻧﺸﺪ . ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﺑﮕﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﻲ ﻧﮕﻔﺖ . ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ
ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﮕﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻪ.
ﮔﺎﻫﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﻳﻮﺍﺷﮑﻲ ﮐﻪ ﮐﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ، ﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﮑﻦ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﺁﻱ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ، ﺁﻱ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ ﺩﻟﻢ ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﻳﮏ ﻳﻪﻗﻞ ﺩﻭﻗﻞ ﻭ ﻧﻮﻥ ﺑﻴﺎﺭ ﮐﺒﺎﺏ ﺑﺒﺮ ﻭﻟﻲ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺣﺎﺟﻲ ﻗﺪ ﻫﻤﻪ ﻫﻴﮑﻞ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ، ﺍﮔﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺣﮑﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ 2 ﺭﻭﺯ ﻣﻲﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ . ﻳﮑﺒﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ : » ﺁﻗﺎ ﻣﻲﺷﻪ ﻓﺮﺵ ﺑﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﺭﻭ ﭘﺸﺖﺑﻮﻡ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ؟ « ﮔﻔﺖ : » ﻫﻴﺲ ! ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻲ؟ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ، ﻫﻤﻴﻨﻤﻮﻥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖﻧﻤﺎ ﺷﻴﻢ.
ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﻭﻥ ﺩﻭﺭﺩﻭﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:
ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻧﻨﻪ، ﺑﭽﮕﻲ ﻧﮑﺮﺩﻡ، ﺟﻮﻭﻧﻲ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩﻡ . ﻳﻬﻮ ﭘﻴﺮﺷﺪﻡ، ﭘﻴﺮ.
ﭘﺎﺷﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﭘﺎﻫﺎﻡ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ، ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﻮﺩ، ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ . ﺁﺧﻴﺶ! ﺧﺪﺍ ﻋﻤﺮﺕ ﺑﺪﻩ ﻧﻨﻪ، ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﺴﻲ ﺣﺮﻓﻤﻮ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﻪ ﻫﻴﺲ. ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ، ﺣﺴﺮﺕﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﻲﺍﺵ؛ ﻫﺸﺘﻲ، ﻧﻴﺸﮕﻮﻥ، ﻳﻪﻗﻞ ﺩﻭﻗﻞ، ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻭ ... ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺩﺭﺟﻮﻥ ﺣﺎﻻ ﺑﺸﮑﻦ ﺑﺰﻥ، ﺑﺬﺍﺭ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻲ، ﮔﻔﺖ : ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﺎﺩﺭ؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﺩﻳﮕﻪ ﺟﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﻥ؟ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻱ ﺧﺸﮏﺷﺪﻩﺍﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﻳﮕﻪ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻠﺨﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : »ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭﺟﻮﻥ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﻫﻴﺲ ﻧﮕﻴﺪ . ﺑﺬﺍﺭﻳﻢ ﺁﺩﻣﺎ ﺣﺮﻑﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﺑﺰﻧﻨﺪ.
ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ، ﻫﻴﺲ ﻧﮕﻮ، ﺑﺎشه؟
" ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﺲ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲﻳﺎﺩ "