گفتم دوستت دارم و تو دیگر نفس نکشیدی و روح من از تپش ایست

گفتم دوستت دارم و تو دیگر نفس نکشیدی و روح من از تپش ایستاد ، گفتم نکند تورا کشته باشم ؟ نکند من مرده باشم ؟
پس روحم را از روی تو برچیدم اما تو نبودی . غیب شده بودی .
گفتم که سِحر نمی دانم !!
چه با شتاب آمدی !گفتم برو ! اما نرفتی و باز هم کوبه ی در را کوبیدی .
گفتم : بس است برو ! گفتم اینجا سنگین است و شلوغ .جا برای تو نیست . اما نرفتی . نشستی و گریه کردی آن قدر که گونه های من خیس شد .
بعد در را گشودم و گفتم : نگاه کن چه قدر شلوغ است !
و تو خوب دیدی که آنجا چه قدر فیزیک و فلسفه و هنر و منطق و کتاب و مجله و روزنامه و خط کش و کامپیوتر و کاغذ و حرف و حرف و حرف و تنهایی و بغض و یاس و زخم و دل تنگی و اشک و آشوب و مه و مه ومه و تاریکی و سکوت و ترس و اندوه و غربت درهم ریخته بود و دل گیج گیج بود .
دل سیاه و سنگین شلوغ بود .
گفتی اینجا رازی نیست ؟
گفتم : راز !!
گفتی: من آمدم .
وقتی طلوع کردی من آن بالا بودم پشت شیشه .
آخ که گاهی پایین چه قدر بهتر از بالاست !
تو نمی دانستی من چه بازی غریبی را شروع کرده ام. تو آن پایین مثل یک حجم آبی می درخشیدی
و من به هرچه رنگ آبی بود حسودی ام می شد .....
وتو هنوز نمی دونستی من چه بازی غریبی را آغاز کرده ام .