عاشقانه

هـوای مستی ات کـردم که با چـشمت کنم مـستی
بنـوشـم از لـبِ مسـتت رسـم بـر اوج سرمسـتی
نگــاهِ خـیره انــدازی بــه چــشـمان خــمار مـن
ز حـال خـود برون گردم شَـوّم فارغ از این هستی
تـو بـر مـن بـنگری و مـن بـخـوانـم از نـگاه تـو
پـس آنـگه مـن شّوّم جویا چرا رخت سفر بستی
نبــینم حـال بـی تابـت کـه بـر رفـتند بـی تــابــی
به چشـمم اشـک غـم آیـد اگر بـینم کـه بگسـستی
شکـستن کـار مـا بــود و شکـستن ها مـکـرر شـد
که من صد توبه بشکستم تو صد پیمانه بشکستی
اگـر من تـوبه بـشکسـتم گُـنه هـرگز نـمی گـردد
گــنه آنـست ای جـانـا بـه پـای عـهد ننــشسـتی