بعد از سقیفه، پاک غرورم شکسته شد

بعد از سقیفه، پاک غرورم شکسته شد
دستم به کوچه،پیش نگاه تو بسته شد

در انتظار غنچهٔ نارسته بودم و
دیدم چگونه غنچهٔ نارسته رسته شد

مُردم هزار بار و خدا زنده ام گذاشت
روزیکه راه کوچه به روی تو بسته شد

جان علی دگر تو علی را بهم نریز
قلبم از این سکوتِ پر از درد خسته شد

طرز نفس نفس زدنت میکشد مرا
افتادی و امامِ تو از پانشسته شد

ای روزگار، دست جفا با علی چه کرد!
دیدی که جمع ما همه از هم گسسته شد

دشمن چه بد به خندهٔ من گریه میکند
جان علی مرو که علی سرشکسته شد

بانوی باردار که در وا نمیکند
بد جور استخوان تو گویا شکسته شد...