ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﯿﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄ
ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﯿﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ
ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺭﺍﺑﻄﻪ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺯ ۴ ﺗﺎ ۵ ﻣﺎﻫﮕﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ . ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ
ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺩﮎ، ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﯾﮏ ﮐﭙﺴﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﻘﺶ ﭘﺪﺭﺍﻥ
ﮐﻤﺮﻧﮓﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﺰﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺭﺷﺪ ﮐﻮﺩﮎ
ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ، ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ،
ﺑﻪﻭﯾﮋﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ، ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺏ
ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﮕﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،
ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﯾﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ،
ﻗﺪﻡ ﺑﻌﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮﺩ. ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻄﺢ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ، ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮎ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ،
ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﺭﻭﻧﺪ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻦ، ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ
ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ .
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯽﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﮐﭙﺴﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻧﻘﺶ ﺯﯾﺎﺩﯼ
ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺁﯾﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮﯼ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ
ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﺒﺮﺩ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ
ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﮏ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺮﺭﻧﮓ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﻭ
ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ .
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻭﺷﯽ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ
ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﻗﻌﯽ ﭼﻪ ﺭﺍﻩﺣﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟
ﺗﺎ ﯾﮏ ﻭ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﯾﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻢﮐﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﮎ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ
ﺗﺮﮎ ﻭ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ، ﺑﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯼ
ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺳﺮﺷﺘﯽ « ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ» ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ( ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ) ﺑﺎ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ. ﻭﻟﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺪﻗﻠﻖ ﻭ
ﺩﯾﺮﺟﻮﺵ ﮐﻪ ﮐﻤﺮﻭ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺍﻧﻌﻄﺎﻑﭘﺬﯾﺮﯼ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ
ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ
ﺍﺯ ﻋﻼﺋﻢ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﻗﻌﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ
ﺩﺭ ﻣﻬﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ . ﺍﻭ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ . ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ
ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﮕﻪ
ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺗﺮ ﺷﻮﺩ. ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍﻩﺣﻞ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﻮﺩ.
ﺁﯾﺎ ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ
ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻼﺱﻫﺎﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﻤﮏﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻭ ﻧﯿﻢ
ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﮐﻼﺱﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﺩ. ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺑﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ
ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺷﻮﺩ . ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ
ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻦ ۵ - ۴ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﻭ
ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ
ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﭼﺴﺒﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻫﺮ ﭘﺪﺭ
ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺭﺍﺑﻄﻪ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺯ ۴ ﺗﺎ ۵ ﻣﺎﻫﮕﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ . ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ
ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺩﮎ، ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﯾﮏ ﮐﭙﺴﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﻘﺶ ﭘﺪﺭﺍﻥ
ﮐﻤﺮﻧﮓﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﺰﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺭﺷﺪ ﮐﻮﺩﮎ
ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ، ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ،
ﺑﻪﻭﯾﮋﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ، ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺏ
ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﮕﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،
ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﯾﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ،
ﻗﺪﻡ ﺑﻌﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮﺩ. ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻄﺢ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ، ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮎ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ،
ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﺭﻭﻧﺪ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻦ، ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ
ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ .
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯽﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﮐﭙﺴﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻧﻘﺶ ﺯﯾﺎﺩﯼ
ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺁﯾﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮﯼ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ
ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﺒﺮﺩ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ
ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﮏ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺮﺭﻧﮓ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﻭ
ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ .
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻭﺷﯽ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ
ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﻗﻌﯽ ﭼﻪ ﺭﺍﻩﺣﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟
ﺗﺎ ﯾﮏ ﻭ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﯾﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻢﮐﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﮎ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ
ﺗﺮﮎ ﻭ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ، ﺑﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯼ
ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺳﺮﺷﺘﯽ « ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ» ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ( ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ) ﺑﺎ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ. ﻭﻟﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺪﻗﻠﻖ ﻭ
ﺩﯾﺮﺟﻮﺵ ﮐﻪ ﮐﻤﺮﻭ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺍﻧﻌﻄﺎﻑﭘﺬﯾﺮﯼ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ
ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ
ﺍﺯ ﻋﻼﺋﻢ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺍﻗﻌﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ
ﺩﺭ ﻣﻬﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ . ﺍﻭ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ . ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ
ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﮕﻪ
ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺗﺮ ﺷﻮﺩ. ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍﻩﺣﻞ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﻮﺩ.
ﺁﯾﺎ ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﮐﻮﺩﮎ ﺍﺳﺖ
ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻼﺱﻫﺎﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﻤﮏﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺍﮔﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻭ ﻧﯿﻢ
ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﮐﻼﺱﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﺩ. ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺑﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ
ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺷﻮﺩ . ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ
ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻦ ۵ - ۴ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﻭ
ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﯽ
ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﭼﺴﺒﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻫﺮ ﭘﺪﺭ
۵.۷k
۲۰ فروردین ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.