کافه آگاهی Cafe Agaahi

کافه آگاهی Cafe Agaahi:
عشق فعال بودن است، نه فعل پذیری؛ "پایداری" است نه "اسارت". بطور کلی خصیصه ی فعال عشق را می توان چنین بیان کرد که عشق در درجه اول نثار کردن است نه گرفتن.
نثار کردن از دریافت کردن شیرین تر است، نه به سبب اینکه ما به محرومیتی تن در می دهیم، بلکه به این دلیل که شخص در عمل نثار کردن زنده بودن خود را احساس می کند.
در دنیای مادیات نثار کردن به معنی غنی بودن است. آنکه می دهد غنی است نه انکه بسیار دارد. محتکری که نگران از دست دادن مال خویش است، هر چند ثروتمند باشد، از نظر روان شناسی، مردی فقیر و زبون است.

آنکه توانایی بخشیدن از خودش را دارد، بی نیاز است. او خود را به منزله ی انسانی احساس می کند که قادر است از هستی خودش به دیگران ببخشد.

فقط کسی نمی تواند از بخشیدن اشیای مادی لذت ببرد که قادر نباشد از حدّاقل ضروریات زندگی پا فراتر بگذارد. ولی تجارب روزانه نشان می دهد که حدّاقل ضروریات در نظر اشخاص، همان اندازه که بستگی به دارایی آنان دارد، به همان اندازه نیز تابع صفات و منش های آنان است.

مشهور است که فقرا به مراتب بخشنده تر از ثروتمندانند. با وجود این، فقر وقتی که از حدود معینی گذشت، دیگر راهی برای بخشیدن باز نمی گذارد، و بسیار موجب زبونی می شود نه فقط به سبب رنجی که به طور مستقیم به وجود می آورد،بلکه به واسطه ی این حقیقت که انسان را از لذت نثار کردن محروم می سازد.

علّت اینکه می گویند در عالم عشق هیچ نکته ی آموختنی وجود ندارد، این است که مردم گمان می کنند که مشکل عشق مشکل معشوق است نه مشکل استعداد.