بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت دوم :
انتظارو عمل : انتظار، در هیچ موضوعی، به معنای دست روی دست گذاشتن و منتظر گذر زمان و پیشامدها شدن نیست که گفته شود: چون کاری از دست شان بر نمی آید، منتظرند.!
آن که انتظار رسیدن به مدارج عالی علمی دارد، تحصیل می‌کند و آن که تحصیل می‌کند، انتظار دارد- آن که می خواهد فعال و موفق باشد، کار و تلاش می‌کند و آن که کار و تلاش می‌کند، انتظار موفقیت دارد- آن که کسی را دوست می‌دارد، انتظار دارد که متقابلاً دوست داشته شود و آن که چنین انتظاری دارد، در جلب رضایت محبوب تلاش می‌کند و از تلاشش نیز انتظار نتیجه دارد.
حتی کفار و مشرکین که آنها هم منتظرند نیز برای رسیدن به اهداف باطل خود تلاش می کنند و از این تلاش خود،انتظار حصول نتیجه دارند.
بنابراین، شخص یا جامعه‌ای که انتظار فرج الهی و ظهور موعود را دارد، در جهت زمینه سازی، مساعد نمودن شرایط شخصی و اجتماعی، رفع موانع و مشکلات ظهور، تلاش و جهاد تلاش دشمن‌ستیز می‌کنند و البته که در تلاش خود، منتظر رسیدن به نتیجه هستند و این انتظار خود را با دعای بیشتر، بیان می دارند.
شعار مهدی بیا : شعار رایج مهدی بیا - مهدی بیا که مدت‌ها رایج بود، اگر چه به عنوان بیان شوق و دعا درست بود، اما به لحاظ منطقی زیاد هم درست نبود، چرا که اولاً ایشان جایی نرفته است که بیاید؛ و ثانیاً اگر متقابلاً بفرماید: من که هستم، خودت بیا، چه پاسخی می‌توان داد؟! این شعار مثل این است که فردی برود در خانه یا غاری بنشیند و سپس مرتب به خورشید بگوید: بیا!
منتظر چه هستیم؟ برخی بنابر اصطلاحی که از منظری معنایی درست هم دارد، می‌گویند: منتظریم که آن منجی الهی، حضرت مهدی علیه السلام بیاید؛ اما اگر بخواهیم این انتظار را به صورت درست و منطقی بررسی و بیان کنیم، به خود و دیگران می‌گوییم: حضرت مهدی علیه السلام، جایی نرفته است که بیاید، بلکه در میان مردم است، به تکالیف و وظایف الهی خود عمل می‌نماید و او نیز منتظر است که شما بیایید. ایشان، هم منتظِر و هم منتظَر می‌باشند.
بنابراین، ما منتظر آمدن حضرت مهدی علیه السلام نیستیم، چرا که ایشان در سال 255 هجری به دنیا آمده‌اند؛ و غیبت ایشان نیز غیبت از شناخته شدن و غیبت از به صورت علنی و شناخته شده در میان مردم ظاهر شدن، و غیبت از حکومت می‌باشد. چنان که به غیر از مدت محدودی برای امیرالمؤمنین و امام حسن علیهما السلام، تمامی امامان و حتی آن دو بزرگوار، از عرصۀ حکومت غایب بودند.(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت دوم :
انتظارو عمل : انتظار، در هیچ موضوعی، به معنای دست روی دست گذاشتن و منتظر گذر زمان و پیشامدها شدن نیست که گفته شود: چون کاری از دست شان بر نمی آید، منتظرند.!
آن که انتظار رسیدن به مدارج عالی علمی دارد، تحصیل می‌کند و آن که تحصیل می‌کند، انتظار دارد- آن که می خواهد فعال و موفق باشد، کار و تلاش می‌کند و آن که کار و تلاش می‌کند، انتظار موفقیت دارد- آن که کسی را دوست می‌دارد، انتظار دارد که متقابلاً دوست داشته شود و آن که چنین انتظاری دارد، در جلب رضایت محبوب تلاش می‌کند و از تلاشش نیز انتظار نتیجه دارد.
حتی کفار و مشرکین که آنها هم منتظرند نیز برای رسیدن به اهداف باطل خود تلاش می کنند و از این تلاش خود،انتظار حصول نتیجه دارند.
بنابراین، شخص یا جامعه‌ای که انتظار فرج الهی و ظهور موعود را دارد، در جهت زمینه سازی، مساعد نمودن شرایط شخصی و اجتماعی، رفع موانع و مشکلات ظهور، تلاش و جهاد تلاش دشمن‌ستیز می‌کنند و البته که در تلاش خود، منتظر رسیدن به نتیجه هستند و این انتظار خود را با دعای بیشتر، بیان می دارند.
شعار مهدی بیا : شعار رایج مهدی بیا - مهدی بیا که مدت‌ها رایج بود، اگر چه به عنوان بیان شوق و دعا درست بود، اما به لحاظ منطقی زیاد هم درست نبود، چرا که اولاً ایشان جایی نرفته است که بیاید؛ و ثانیاً اگر متقابلاً بفرماید: من که هستم، خودت بیا، چه پاسخی می‌توان داد؟! این شعار مثل این است که فردی برود در خانه یا غاری بنشیند و سپس مرتب به خورشید بگوید: بیا!
منتظر چه هستیم؟ برخی بنابر اصطلاحی که از منظری معنایی درست هم دارد، می‌گویند: منتظریم که آن منجی الهی، حضرت مهدی علیه السلام بیاید؛ اما اگر بخواهیم این انتظار را به صورت درست و منطقی بررسی و بیان کنیم، به خود و دیگران می‌گوییم: حضرت مهدی علیه السلام، جایی نرفته است که بیاید، بلکه در میان مردم است، به تکالیف و وظایف الهی خود عمل می‌نماید و او نیز منتظر است که شما بیایید. ایشان، هم منتظِر و هم منتظَر می‌باشند.
بنابراین، ما منتظر آمدن حضرت مهدی علیه السلام نیستیم، چرا که ایشان در سال 255 هجری به دنیا آمده‌اند؛ و غیبت ایشان نیز غیبت از شناخته شدن و غیبت از به صورت علنی و شناخته شده در میان مردم ظاهر شدن، و غیبت از حکومت می‌باشد. چنان که به غیر از مدت محدودی برای امیرالمؤمنین و امام حسن علیهما السلام، تمامی امامان و حتی آن دو بزرگوار، از عرصۀ حکومت غایب بودند.(ادامه دارد...)
۴۵۹
۲۳ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.