یه زمانی حرفا معنا داشتن هر جملهای یه حس پشتش بود

یه زمانی حرفا معنا داشتن، هر جمله‌ای یه حس پشتش بود.
می‌شد از لحن، از نگاه، حتی از یه پیام ساده، هزار تا چیز فهمید.
اما الان همه‌چی تکراریه، انگار همه فقط برای گفتن حرف می‌زنن، نه برای معنا.
بودن یا نبودن هیچ‌کس فرق خاصی نداره، فقط یه اسم کمتر یا بیشتر توی لیست تماس‌ها.
گاهی نگاه می‌کنم به گذشته، نه از دلتنگی، فقط از عادت.
همه‌چی آشناست ولی دیگه هیچ‌چیز مثل قبل نیست.
نه هیجانی، نه انتظاری، فقط یه سکوت کش‌دار بین رابطه‌ها.آدم یه جایی می‌فهمه که لازم نیست همیشه بفهمه، لازم نیست همیشه اهمیت بده.
یه وقتایی فقط باید همون‌طور که هست، بی‌هیاهو، رد بشه و بره.
نه با قهر، نه با دلخوری... فقط با یه بی‌میلیِ آرام☁️🌪


(پست متفاوت🫠)
(مخاطب داره)