اولیای خدا چه وقت از خدا طلب رفتن می کنند؟

اولیای خدا چه وقت از خدا طلب رفتن می‌کنند؟
اولیاءالله در دو صورت است که از خواستن طول عمر صرف‏‌نظر می‌کنند:

یکی آنگاه که احساس کنند وضعی دارند که دیگر هرچه بمانند توفیق بیشتری در طاعت نمی‌یابند؛ برعکس به جای تکامل، تناقص می‌یابند. علی بن الحسین(علیه السلام) می‌فرماید:

الهی وَ عَمِّرْنی مادامَ عُمْری بِذْلَةً فی طاعَتِکَ فِاذا کان مَرْتَعاً لِلشَّیْطانِ فَاقْبِضْنی الَیْکَ

خدایا مرا عمر عطا کن مادام که عمرم صرف طاعت بشود. اگر بناست زندگی‌ام چراگاه شیطان گردد، مرا هرچه زودتر به سوی خود ببر!

صورت دوم، «شهادت» است. اولیاءالله مرگ به صورت شهادت را بلاشرط از خدا طلب می‌کنند، زیرا شهادت هر دو خصلت را دارد:
هم عمل و تکامل است - بلکه همان‌طور که از حدیث نبوی نقل کردیم هر عمل نیکی در نردبان تکامل، بالاتر هم دارد جز شهادت - و از طرف دیگر انتقال به جهان دیگر است که امری محبوب و مطلوب و مورد آرزوی اولیاءالله است.

این است که می‌بینیم مثلاً علی(علیه السلام) آنگاه که می‌بیند مرگش به صورت شهادت نصیبش شده، از خوشحالی در پوست نمی‏‌گنجد.

استادشهید مرتضی مطهری🌹، قیام و انقلاب مهدی(عج)، ص۹۷