اولین باری که دستم به قلم رفت

فکر کردم اگر این کتاب را انگلیسی می نوشتم شور و حال دیگری داشت. دوست داشتم فارسی بنویسم. مردم قدر کتاب های خارجی را بیشتر می دانند و بیشتر برای کتاب ارزش قائل می شوند. بیشتر که فکر کردم فهمیدم که مایلم به هر زبانی به غیر از فارسی نوشتن کتابی را پیشه بگیرم نمی دانم. چرا اما احساس می کنم اینطور قشنگتر است. ارزشمند تر است. به این نتیجه رسیدم که زبان فارسی برای من عادی است. دیگر قدرش را نمی دانم. فکر می کنم برای مردمان کشورهای دیگرهم همین باشد. قدر زبان خود را نمی داند و به دنبال زبانی جدید اند.