از عرش نگاه نامیرای ات تا فرش دستان خالی ام، فرسنگ ها فاصله ست قلب منتظرم اما هر روز چشم براه عاشقانه هایی بی تکرار بوته بوته رُزهای وحشی را به احساس خشکیده ام پیوند می زند ، تا شوق شکفتن دوباره بنفشه ها رویای باتو بودن را به تصویر بکشد #
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.