همه ی ما یک جایی از این زندگی به زمین خورده ایم، به برهوت

همه ی ما یک جایی از این زندگی به زمین خورده ایم، به برهوتی بی آبی رسیده ایم که جای هیچ نفس کشیدنی در آن نبود.همه ی ما گاهی پشیمان گشته ایم از گفته هایمان از ناگفته هایمان از تحمل ذره ذره غم های کوچک و بزرگ.همه ی ما صدای بغض فروخوردیمان را شنیده ایم،همه ما طعم شوری اشک ها را چشیده ایم،همه ی ما حسرت را با چشم هایمان دیده ایم،دست های دلتنگی را با تمام جان فشرده ایم،چشم های شب را بوسیده ایم.همه ی ما دچار بوده ایم،دچار به اجبار تنهایی های طولانی.دست های هم را بگیریم بی قضاوت،بی منت،بی تردید،همه ی ما یک جایی از این زندگی شکست خورده ایم ناتوان گشته ایم!