ڪــــــــــنار چهارراه زنــــــــــــــــــــدگــــــــــ

ڪــــــــــنار چهارراه زنــــــــــــــــــــدگــــــــــی

ڪودڪی، گـــــل خاطره حراج ڪرده بود؛

و ڪودڪی دیگر، با دستـــــمالی از جنـــــس نـــــور
گـــــرد غم، از شیشه ی احســـــاس دل، میزدود؛

دختـــــرڪی زیبا ، با خنده ای بر لب،
فــــــــــریب میفروخت؛

و پـــــسر بچه ای غمگین،
نشسته در پیاده روی خیـــــال
با
تـرازویی در پیش ، حجم انــــــــــدوه را وزن میڪرد؛

آنطرف چهارراه، ڪودڪی ڪم سن و سال
شـــــڪلاتهای تلخ و شیرین فـــــرداها را به رهگذران تعارف میڪرد...

و دخـــــترڪی پابرهنه

با پیاله ای از اندیشه ، جُرعه ای باور محال ، طلب میکرد
سر ایــــــــــن چهارراه شلوغ و پر هیاهو

زمـــــان سبز شدن هیچ چـــــراغی معلوم نبود
و مـــــن متحــــــــــیّرانه، آمدنی را به انتظار ایستاده بودم☘