رمان شینیگامی پارت هفتم

کلاریس آرام با دستش شانه مرد را تکان داد. چندبار هم سعی کرد اسمش را صدا بزند.اودا ساکونوسکه با بی حالی چشم هایش را باز کرد و کلاریس را دید که کنار تختش خم شده و با دستش آرام او را تکان می دهد.کلاریس هر روز صبح آنجا بود. اوداساکو بلند شد. گوشه چشم هایش را مالش داد و پرسید:«از کی اینجایی؟»
_از چند ساعت پیش. جای یکی از بچه ها شیفت وایسادم.» اوداساکو با دقت به چهره کلاریس نگاه کرد.موهایش کمی آشفته بود و زیر چشم هایش گود افتاده و لب هایش رنگ پریده تر از همیشه بودند.یونیفرم کارش روی صندلی گوشه اتاق افتاده بود.معلوم بود مستقیما از سر کار آمده.
_دیشب اصلا خوابیدی؟» کلاریس واقعا دلش می خواست دروغکی بگوید که قبل از آمدن به خانه اوداساکو کمی خوابیده ولی می دانست که دروغ ضایعی است.
_پلک زدن خوابیدن محسوب میشه؟»
_نه.»
اوداساکو از جا بلند شد و ساعت را نگاه کرد.شش و ده دقیقه صبح بود.
_باید بیشتر بخوابی. کم خوابی باعث آسیب مغزی میشه.»
_واقعا؟»
_از کجا معلوم؟!به هر حال سه ساعت خوابیدن توی کل شبانه روز برای کسی به سن تو خوب نیست.» مثل همیشه ، کلاریس سر میز صبحانه درمورد همه چیز و هیچ چیز حرف زد. اوداساکو نصفه و نیمه به حرف هایش توجه می کرد ، ولی شنیدن صدای این دختر که ناشیانه سعی می کرد مثل آدم های عادی حرف بزند ، در پس زمینه ذهنش خیلی لذت بخش بود.اوداساکو مدت زمان زیادی را با کلاریس گذرانده بود و الان می توانست شیوه حرف زدن او را بفهمد. با این حال روی میز همیشه مداد و کاغذ بود تا در مواقع لزوم حرف هایشان را برای هم بنویسند. تا جایی که اوداساکو می دانست ، تنها کلماتی که کلاریس می توانست کامل و بدون تپق زدن تلفظ کند ، اودا و کلمه چرا به زبان کره ای بودند. اوداساکو هر قدر هم که به این دختر شانزده ساله ای که رو به رویش نشسته بود نگاه می کرد ، باز هم نمی توانست او را به عنوان «شینیگامی» ببیند.برای اوداساکو ، او فقط کلاریس بود. دختر نوجوان خونگرم و شوخی که عاشق نقاشی و عروسک سازی بود.حتی ناشنوایی اش هم در اکثر مواقع اهمیتی نداشت.برای اوداساکو فقط این مهم بود که این دختر به قدری اراده داشته و به قدری کله شق بوده که به تنهایی از کره جنوبی به ژاپن بیاید و از یک غریبه درخواست کمک کند.دلیل این مهاجرت ناگهانی و کمکی که خواسته شده بود ، اصلا برایش مهم نبود.گاهی به نظرش می آمد که انگار کلاریس همیشه در زندگی او بوده.