کوچت خواهم داد از این سکون سرد

کوچت خواهم داد از این سکون سرد
به خانه ی ابدی بهار
بالهایت را به گرمای بوسه ی خورشید خواهم رساند
اگر به گُل نشستن باورم
شناخته باشی اکنون
بیا باران باشیم آغاز بهار را
بیا تا ابرهایمان از سر شوق فصل پروانه ها
باشد که ببارد
دستت را به دستم بسپار
تا که پروانه ای بکارد
در همیشگی من وتو
دلم می خواهد تا در پناه گلها
به تماشای عاشقانه ی پروانه ها
بنشینی واز دریچه ی عطر بودن
میلاد عشق را
به
چشم بر اشک نشسته ات
ببینی...
می دانی باید غممان را از نسیم بگیریم
از نسیم امانت دار
وشادیمان را به خط و خال پروانه ها بسپاریم
و سفیدی برف را
سطلی از رنگ بهار بپاشیم
وقت آن شده دیگر
کدورت قلبمان را
به دست نقاش بال پروانه ها بسپاریم
قول و وفا را گرو بگذاریم
پیش لبخند نسیم اینبار
وقتی غممان را گربتیم
وکنار شادیمان گذاشتیم کنار
بودن من و تو
شب است و سیاهی و ستاره ها
گل است و خارو و عطر خاطره ها
بودن من و تو
بودن من و توست
به فصل پروانه ها خوش اومدی
بهار من ...

#حمیده_رضایی