ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻪ انسان ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻨﺠﯽ ﺍﺳﺖ، ﯾﮏ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻟ
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻪ انسان ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻨﺠﯽ ﺍﺳﺖ، ﯾﮏ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻟﻄﯿﻒ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ: « ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﻭﺩﯼ». ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﻭﺩﯼ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺩﺭﺳﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﯾﻢ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﻭﺩﯼ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ.
می گفت : ﻭﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﻣﻨﺰﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﯿﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ-ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﯿﻢ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻗﻄﺎﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ: « ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ!» ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﻋﻈﻤﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﮑﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ، ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻨﮓ ﺯﺩ، ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﯾﮏ ﺭﯾﮓ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩ، ﺍﻋﺠﺎﺏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺷﺪﻡ.
ﺩﯾﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﻠﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﺠﻠﯿﻞ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮑﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﺋﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﻠﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ؛ ﻣﺘﺤﺮﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﺳﺎﮐﻦ؛ ﺑﺎﺧﺒﺮﺗﺮﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﺗﺮ».
استاد شهید ! مرتضی مطهری
می گفت : ﻭﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﻣﻨﺰﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﯿﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ-ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﯿﻢ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻗﻄﺎﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ: « ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ!» ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﻋﻈﻤﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﮑﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ، ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻨﮓ ﺯﺩ، ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﯾﮏ ﺭﯾﮓ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩ، ﺍﻋﺠﺎﺏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺷﺪﻡ.
ﺩﯾﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﻠﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﺠﻠﯿﻞ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮑﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﻭ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﺋﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﻠﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ؛ ﻣﺘﺤﺮﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﺳﺎﮐﻦ؛ ﺑﺎﺧﺒﺮﺗﺮﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﺗﺮ».
استاد شهید ! مرتضی مطهری
۵.۵k
۲۴ مهر ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۳۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.