‍ موعظه

‍ #موعظه
#شیخ_جعفر_شوشتری
با هرکس ادعای دوستی میکنی، ادعای #محبت میکنی، ادعای اخوت میکنی،
ادعای محبت به مال دنیا میکنی،
ادعای محبت به اولاد میکنی،
ادعای محبت به زن میکنی،
ادعای کوچکی به کسانی که بزرگ تو اند میکنی،
همه درست است و از روی حقیقت،
اما هرچه نسبت به #خدا میکنی همه نادرست است و بی اصل و بی بنیاد و بی حقیقت.
آخر نمک نشناسی و شکر #نعمت و دوستی و (در عین حال) امید داشتن اینطور است که تو رفتار داری؟
هرچه نسبت به خدا داری نادرست است و هرچه با دیگران داری درست است.
تا حال که از عمرت رفته، یک #عبادت (که) برای خودش (انجام داده باشی) سراغ داری؟
بینک و بین #الله، نوکری اگر داشته باشی (که) نوکری تو را بکند و این قسم که تو به خدا هستی، او با تو باشد، تو او را به نوکری خودت قبول داری؟
اگر تو نوکری داشته باشی که در حضور تو این کارها را بکند که تو در حضور ربت میکنی، نگاهش نمیداری و بیرونش میکنی...
هیچ چیز مثل خود پسندی و #غرور ضایعمان نمیکند و هیچ چیز مثل اعتراف به #ذنوب و عجز (در محضر پروردگار، کارساز) نیست.
اگر کاری برای ما از اعتراف و عجز درست شد، شد؛ والا فلا...
(در محضر پروردگار) عجز و انکسار داشته باش، بلکه علاج کارت بشود.
مرحوم آیت الله شیخ جعفر شوشتری
کتاب فوائد المشاهد، ماه ذی حجه، مجلس هفتم، صفحه 175 و 176