•|راه نشانم بده|•

•|راه نشانم بده|•
_در راه شما هستم
اگر قبول کنید
و مرا
به
غلامی بپذیرید
کنیزی بیش
نیستم
در سرای شما همه
کنیزان بانو اند
چون شما با
کَرَمــــــید‌.
مرا خادم خود کردی
نه اقای من
این لفظ بزرگیست.
«خادم»
کلمه ی بزرگی است
در راه شما
همه نوکریم.
همه سینه چاک
محبت شما هستیم.
نمی شود جبران
کرد ولی
«چون ما تا پایان عمر
مدیون لطف و کرم،
مهربانی و بخشندگی شما
و فرزندان
شما هستیم»
ما تمام خود را می‌گذاریم
در راه شما.
چون شما تمام خود را
وقف اسلام و ما
کردید.
قسم خواهم خورد
خود را تماماً
«نه تنها خودم بلکه خانواده و نسل
خود را»
وقف این بارگاه
نورانی کنم.
به راستی
چه آقایی من دارم.
چه سایه سر
و چه مولایی من دارم.
آقای ما
تمام زمانی که
در مسیر تو قدم
بر می دارم،
برای ظهور
منجی بشریت و
«چشمانم خاک پایش»
امام مـــــــــهدی
«عجل الله فرج الشریف»
است.
چشمان من در حال
خون گریه کردن
برای مصیبت شماست.
چه کشیدند
کودکان لب
تشنه کربلا.
به حرمت گریه هایم
«می دانم غلام روسیاهی
بیش نیستم ولی»
دوباره به بارگاهت
راهم می دهی ؟
دوباره مرا
که روسیاه و
غرق گناهم
امان می دهی؟
ضمانتم را خواهی کرد ؟
در روزی که ضمانتی جز شما
اعتباری ندارد؟
_یا ابا عبدالله ،
_ای که مرا خوانده ای
راه نشانم بده_

_اربعین سال 1402