بیسواد نباشیم

#بیسواد_نباشیم
#خواندن_کپشن_واجب
شاعران رندی‌هایی به‌خرج داده‌اند که عوام‌النّاس بیگانه با مضامین شعری، با برداشتی سطحی حمل بر کفر آن‌ها می‌کنند

مثلاً
بیزارم از آن کهنه خدایی که تو داری
هرروز مرا تازه‌خدایی دگرآید(مولوی)


درصورتی‌که باید دانست این سخنان در فضای «شعری» هستند نه بررسی «منطقی»

و می‌دانیم که شعر ظاهر و باطنی داره که گاه ظاهرش کاملاً مغایر با باطن و حتی حقایق هم می‌تونه باشه؛ چون شعر است چون سرمایه آن احساس و هنر آن اغراق؛

بنابراین احساس و اغراق و رندی شاعر با نگاهی انتقادی نسبت به تفکراتِ سنتی جامعه می‌شورد تا به «خدای بقال» که میشه 2/5متر به او نزدیک‌تر شد کافر شود✓

تا به دینی که «حاصل تقلید از محیط» بوده پشت‌پا بزند و با «تفکری عارفانه به آفریده‌های خالق متعال» شاعرانه او را پرستش و ستایش کند:

و خدایی که در این نزدیکی‌ست.
لای این شب‌بوها، پای آن کاج بلند.

ناظر به آیه: «نَحن أَقربُ اِلیه مِن حبلِ الوَرید؛ ما به او از رگ جان نزدیکتریم» (سوره ق/16).



پس سهراب سپهری هم خداگراست هم مسلمان

من مسلمانم.
قبله‌ام یک گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجره ها می‌گیرم…

«صدای پای آب»