اهل ایرانم

اهـل ایـرانـم

روزگارم خوش نیست.
تڪه جایی دارم،
خرده حرفـی،
سر سوزن حقـی
عالمی دارم بدتر از سنگ سیاه.
دشمنانـی سخت‌تر از آهـن و سرب...

و خدایی ڪه ڪمی گم شده است:

پشت آن تاریڪی،
پاے یڪ قلب یخی.
روے آوار ستـم،
روے قانون‌شڪنی.

قبلـه‌ام شعـر سپیـد
جانمـازم خورشید،
مهر من باران بـود.

ولی افسوس مسلمـان بودند.
چڪه ڪردند به تیمار زمیـن.
قبله‌شان خون خدا.
حرفشان آیت زور.
و شڪستند دل نازڪ شب‌بوها را.


اهل ایرانـم.

پیشـه‌ام آدمیت.
گاه‌گاهی می‌نویسم از درد،
می‌سپارم به شمـا
تا به رنجی ڪه از آن می‌جوشـد،
دل تنهایـی من، مـا بشود