دوستداشتنراآنرفیقمجازبمنآموخت

♥
دوست‌داشتن‌راآن‌رفیق‌مجازے‌بمن‌آموخت‌
اوڪهـ‌نه‌با‌رنگ‌صـــدایم‌آشنــــاست‌
نه‌برق‌نگاهم‌ونه‌گرمے‌دستــــــانم...
بے‌هیچ‌چشمداشتےاحوالم‌رامیپرسد
وبه‌انتظارســلام‌دوبــاره‌ام
مینشیندتا‌خلوت‌ایــن‌دل
زنگارگرفته‌راباڪلمات
پرمحبتش‌بشڪند
اوهـمان‌است‌کهـ‌...
صدایش‌بادل‌خاموشم
هم‌آهنگ‌است‌دوستش‌دارم‌
به‌اندازه‌ذره‌ذره‌تنهایم‌ونهایت‌احساس
خشڪیده‌ام‌و‌اوهمان‌است‌که‌به‌دل‌ساده‌ام‌
فهماندودوست‌داشتن‌چقــدرزیباست.«رفیق»


‌‌‌‌