گاهی از خودم میپرسم...

گاهی از خودم میپرسم...
میان هلهله ی حرامیانِ
خنجر به دست که برای ریختن خون بیگناهان خنده ی مستانه سر میدهند
شما کجایید؟
امام مهدی عج موعود وعده داده شده برای نجات انسان کجاست ؟
در جزیره ی آرامِ خضرا ؟
یا در کوه ذی طوی !؟
یا در بیابان‌ها خیمه زدی به انتظار ۳۱۳ نفر....
در قلبم تو را می‌جویم
این روزها سخت تروبی طاقت تر از همیشه به تو فکر میکنم...
مگر می‌شود امام عصر( عج) ما که گفته اند: مهربانی اش نسبت به انسان از مادربه فرزند بیشتر است...
این روزها وسط معرکه نباشد!
میدانم شما هستیددر میدان
در حالیکه سختی و مشقت امامت در حال غیبت کبری...قلب شما را محزون کرده
شما در حادثه شاهچراغ در حرمش بودید
شما سرپرستی آرتین و یتیمان شهدا را به عهده گرفتید
شما شهدا را تشییع کردید برآنها نماز خواندید..
شما میانِ معرکه حق وباطل ،
سر بسیجی شهید را در خیابان ها به آغوش میگیرید
برای نیفتادن چادر ناموس شیعه در خیابان ها دویدید
خواب وخوراک وآسایش ندارید
رهبری هستید که سربازان مظلومش را در آغوش کشیده ،در حالیکه آنها او را نمی شناسند
امام غریب وتنهای ما
شماضربه ها را در کوچه ها به جان میخرید تا مردم خود را از چنگال حرامیان برهانید!!
چه سخت گذشت دوران امامت برشما!
هزار سال است که عاشورا برایتان مدام تکرار می‌شود...
در تاریکی شب ها بر سجاده ات استغفار میکنید برای بخشش گناهان شیعیان
و از خداوند میخواهید بلاها برشما وارد شوند نه بر مظلومان زمین
ای پسر اول مظلوم عالم
شما تنهایی
وما تنهاتر

کی بشود ما ببینیم ،که پرچم حکومت جهان در دستهای یدالهی شما برافراشته است
امام مظلوم ما
متی ترانه ونراک؟