نومیدی

در اخرین پیچ و خم های شب....
در منتها الیه نامیدی و تاریکی....
باز سرابی از نور ب چشمم میخورد...
ک وعده پایانی سپید میداد بر این ظلمت....
شاید ک این روزن فردا خورشیدی شود....
و پهنای اسمانم را در اغوش گیرد...
یا ان ک پشت ابر...نوری شود پدید....
ک گرمای ان بزداید یخ را ازین مرده یخ پیچ...
و اما چون فردا شد ن خبری بود از خورشید...
ن نوری و ن گرمایی...
بهمنی بود ک دست در دست کولاک....
با خنده های تلخ بر سرم اوار می شد...
بی هیچ روزنی.....
-----------------------------------------------
از غرب تا به شرق.....
پرواز کرد تیر و تا پر ب خون نشست.....
در خون تپید صید و رها گشت....
از اشیانه اش....
از اوج شاخسار.....
در واپسین دم هستی....
با جوجکان خویش چنین گفت....
من درد بوده ام....
عمری میان داغ امیدهای دل....
می سوختم....شگفت ک دل سرد بوده ام....
تب کرده ام ز غم....
خون خورده ام ز رنج ک از شعر غم شوم.....
در باغ عشق و شعر...گل مرگ بوده ام.....
از من مپرس ک پرسیده ام ز خویش.....
این بود زندگی....
یا این ک مهره های کشته این نرد بوده ام....
اری هر ان چ ب من گویند....
یا ان چ روزگار به من کرد بوده ام....