صادق داروبرد شاخهِ غم

به تو گفتم منو عاشق نکن دیوونه میشم

منو از خونه آواره نکن بی خونه میشم

خطر کردی نترسیدی منو دلداده کردی

تو کردی هرچی با این ساکته افتاده کردی

دیگه از کوچه ء من راهه برگشتن نداری

منم دوست و منم دشمن کسی جز من نداری

نگفتم دل من بی اعتباره

اگه عاشق بشه پروا نداره

نمی فهمه خطر این مرغ بیدل

قفس میشکنه میره تا ستاره

به تو گفتم نگفتم

به تو گفتم اگه مستم کنی مثل پرنده

دیگه از من نپرس مستیه عاشق چون و چنده

چنان دلسوخته میزنم به اسمت زیر آواز

که آوازه من راه فرارتو ببنده