.

.
اتفاق، همیشه اونجوری نمی‌فته که آدم انتظارش رو داره. از همون روز اولی که پا به دنیا می‌ذاری، فقط باید بجنگی تا بدست بیاری. اما همیشه انقدر خوش‌شانس ‌نیستی که برنده‌ی بازی بشی.
نمی‌شه بازنده باشی و احساس خوشحالی کنی، لبخند بزنی و وانمود کنی هیچ اتفاقی نیفتاده. هیچ‌کس برای باختن تشویق نمی‌شه، دنیا همیشه جهنمِ بازنده‌هاست.
برای بار هزارم خودم رو توی آینه نگاه کردم. یعنی واقعا انقدر کار سختیه که کسی بفهمه توی سرت چی‌ می‌گذره؟
یعنی انقدر محال، که نمی‌تونه از توی چشمات حالت رو بفهمه؟
یعنی تا این حد غیرممکن که بدون محاکمه کردن، بهت حق بده؟

یه وقتایی برمی‌گردی پشت سرت رو نگاه می‌کنی و می‌بینی هیچ‌کس نیست. انگار هیچ‌وقت برای هیچ‌کس مهم نبوده توی دلت چی‌می‌گذره...