.
.
.
⚄ آیا قواعد زبان عربی را یک ایرانی نوشت؟ #تریاک_اصل_هخامنشی
ابو الأسود دُؤلی کنانی و خلیل بن احمد فراهیدی ازدی، اساتید سیبویه و بانیان قواعد صرف ونحو عربی
⚄ حروف خط کوفی در آغاز بدون نقطه و بدون حرکت های اعرابی نگاشته می شد و به سبب آنکه حافظان و قاریان قرآن فراوان بودند و آن را سینه به سینه از پیامبر (ﷺ) گرفته بودند، اشتباه و خطا کمتر در آن رخ می داد. اما پس از نیمه اول قرن اول که ارتباط و استناد با فاصله شد و عربها با اقلیت های دیگر به شدت مختلط شده بودند، کم کم خطا و اشتباه در قرائت قرآن چهره خود را نمودار ساخت. در این زمان زیاد بن أبیه، والی عراق از #ابو_الأسود_دُؤلی [از یاران علی علیه السلام] خواست تا برای جلوگیری از وقوع اشتباه در قرائت قرآن چاره ای بیندیشد. #ابو_الأسود پس از تفکر فراوان چاره ای اندیشید و بدین منظور کاتبی انتخاب کرد و قرائت قرآن را از ابتدا آغاز کرد و خطاب به کاتب خود گفت:
🔼«هرگاه دیدی من دهانم را گشاد کردم، نقطه ای بالای حرف بگذار به جای فتحه و هرگاه دهانم را به هم بستم نقطه ای در روبه روی حرف بِنِه به جای ضمّه و چنان که دیدی لب های خود را شکستم، نقطه ای پایین حرف بگذار به جای کسره»🔼
⚄ بدین ترتیب، نگارش فتحه و ضمه و کسره به وسیله نقطه ها پدید آمد که معمولاً به رنگی غیر از رنگ اصلی حروف قرآن و عمدتاً به رنگ قرمز نوشته می شد. اصولاً این علائم [فتحه به معنای گشودن، ضمه به معنای به هم بستن و کسره به معنای شکستن] ، نام های خود را از همین عبارت #ابو_الأسود گرفتند از این رو ابوالاسود به نام ملک النحو یعنی پادشاه نحو معروف شد. در آن زمان این گونه نقطه گذاری را «شکل» نامیدند. برای مثال، آیه سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ (یس: ۵۸) این چنین نگارش می یافت: «سْلام ه ه قْوْلاْ م-ن رب رحیم»
⚄چنان که مشاهده می شود، هنوز برای نقطه و ساکن و تشدید، چاره ای نیاندیشیده بودند تا اینکه در زمان فرمانداری #حجاج بر عراق دو تن از شاگردان بزرگ ابو الأسود به نام های #نصر_بن_عاصم و #یحیی_بن_یعمر اقدام به نقطه گذاری برای حروف کوفی به شکل کنونی نمودند و برای آنکه نقطه های حروف با نقطه های علامت حرکت اشتباه نشود، نقطه های حروف را به همان رنگ حروف و نقطه های حرکت را به رنگ دیگر می نوشتند که معمولاً رنگ قرمز بود
در پایان، #خلیل_بن_احمد_فراهیدی_ازدی #استاد #سیبویه، نقطه های علامت حرکت را به علامات کنونی فتحه، ضمه و کسره تبدیل کرد و نیز علامات تنوین را وضع نمود و همچنین علاماتی برای تشدید، سکون و. . . تعیین نمود، علامات او تقریباً تا هم اکنون رواج دارد.
⚄ شاگردان الفراهیدی : علمای لغت عرب
.
.
⚄ آیا قواعد زبان عربی را یک ایرانی نوشت؟ #تریاک_اصل_هخامنشی
ابو الأسود دُؤلی کنانی و خلیل بن احمد فراهیدی ازدی، اساتید سیبویه و بانیان قواعد صرف ونحو عربی
⚄ حروف خط کوفی در آغاز بدون نقطه و بدون حرکت های اعرابی نگاشته می شد و به سبب آنکه حافظان و قاریان قرآن فراوان بودند و آن را سینه به سینه از پیامبر (ﷺ) گرفته بودند، اشتباه و خطا کمتر در آن رخ می داد. اما پس از نیمه اول قرن اول که ارتباط و استناد با فاصله شد و عربها با اقلیت های دیگر به شدت مختلط شده بودند، کم کم خطا و اشتباه در قرائت قرآن چهره خود را نمودار ساخت. در این زمان زیاد بن أبیه، والی عراق از #ابو_الأسود_دُؤلی [از یاران علی علیه السلام] خواست تا برای جلوگیری از وقوع اشتباه در قرائت قرآن چاره ای بیندیشد. #ابو_الأسود پس از تفکر فراوان چاره ای اندیشید و بدین منظور کاتبی انتخاب کرد و قرائت قرآن را از ابتدا آغاز کرد و خطاب به کاتب خود گفت:
🔼«هرگاه دیدی من دهانم را گشاد کردم، نقطه ای بالای حرف بگذار به جای فتحه و هرگاه دهانم را به هم بستم نقطه ای در روبه روی حرف بِنِه به جای ضمّه و چنان که دیدی لب های خود را شکستم، نقطه ای پایین حرف بگذار به جای کسره»🔼
⚄ بدین ترتیب، نگارش فتحه و ضمه و کسره به وسیله نقطه ها پدید آمد که معمولاً به رنگی غیر از رنگ اصلی حروف قرآن و عمدتاً به رنگ قرمز نوشته می شد. اصولاً این علائم [فتحه به معنای گشودن، ضمه به معنای به هم بستن و کسره به معنای شکستن] ، نام های خود را از همین عبارت #ابو_الأسود گرفتند از این رو ابوالاسود به نام ملک النحو یعنی پادشاه نحو معروف شد. در آن زمان این گونه نقطه گذاری را «شکل» نامیدند. برای مثال، آیه سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ (یس: ۵۸) این چنین نگارش می یافت: «سْلام ه ه قْوْلاْ م-ن رب رحیم»
⚄چنان که مشاهده می شود، هنوز برای نقطه و ساکن و تشدید، چاره ای نیاندیشیده بودند تا اینکه در زمان فرمانداری #حجاج بر عراق دو تن از شاگردان بزرگ ابو الأسود به نام های #نصر_بن_عاصم و #یحیی_بن_یعمر اقدام به نقطه گذاری برای حروف کوفی به شکل کنونی نمودند و برای آنکه نقطه های حروف با نقطه های علامت حرکت اشتباه نشود، نقطه های حروف را به همان رنگ حروف و نقطه های حرکت را به رنگ دیگر می نوشتند که معمولاً رنگ قرمز بود
در پایان، #خلیل_بن_احمد_فراهیدی_ازدی #استاد #سیبویه، نقطه های علامت حرکت را به علامات کنونی فتحه، ضمه و کسره تبدیل کرد و نیز علامات تنوین را وضع نمود و همچنین علاماتی برای تشدید، سکون و. . . تعیین نمود، علامات او تقریباً تا هم اکنون رواج دارد.
⚄ شاگردان الفراهیدی : علمای لغت عرب
.
۳.۲k
۱۱ بهمن ۱۳۹۹
دیدگاه ها (۳۰)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.