برای پنجره ی خانه ماه کم دارم

برای پنجره ی خانه ماه کم دارم

کنار من بنشین ، تکیه گاه کم دارم

بخند یاد تو را در دلم ذخیره کنم

برای روز مبادا پناه کم دارم

برای درد دلم لمس شانه ات کافیست

برای حرف دلم اصطلاح کم دارم

میان این همه افسوس آرزو کم نیست

میان این همه بن بست ، راه کم دارم

تو از وصال و زمانش سوال می پرسی

و در جواب تو صد سینه آه کم دارم

حساب اشک من و روزگار جای خودش

برای عدل خدا دادگاه کم دارم