هرکی بیشتر بگه بدبختیم؛ جایزه داره.

هرکی بیشتر بگه بدبختیم؛ جایزه داره.

ایامی که قربانیانِ کرونا بی‌داد می‌کرد، سلبریتی و مجازی مسابقه داشتن بر سرِ این‌که اینجا نفرین شده‌س و ما هممون میمیریم.
ولی وقتی قربانیانِ کرونا به صفر رسید یک نفر از این جماعت نیومد بگه «خداروشکر که خدا کمکمون می‌کنه، خداروشکر واکسیناسیون انجام شد.»
وقتی دریاچهٔ ارومیه خشک شد فعالین زیست‌ محیطی به همراهیِ همیشگی سلبریتی‌ها می‌گفتن جمهوری اسلامی نَحسه، تداومِ اون یعنی خشکیِ همیشگی.
ولی وقتی دریاچه ارومیه احیاء و آبرسانی شد و آب به رگ‌هایِ دریاچه رسید، یک نفر از اینا به خودش زحمت نداد یه استوری بذاره و بگه «دمتون گرم، خداروشکر».
وقتی دلار حتی صد تومن صد تومن می‌رفت بالا، تک تکِ کانال‌ها و بازم سلبریتی‌ها باهاش تراژدی می‌ساختن و اون مُهرِ شناسنامــه رو عَلَمِ یزید می‌کردن.
ولی وقتی روندِ دلار «تا حدی» نزولی می‌شه یک نفر نمیاد بگه خب دوستان، بالا رفتنش رو گفتیم، پایین اومدنش رو هم بگیم تا ببینیم چی می‌شه.
وقتی اغتشاش می‌شه و چندنفر دستگیر می‌شن و قاتلین به مجازاتِ مندرج در قانون می‌رسن، همین جماعت با هشتگ‌هاشون همه جا رو منوّر می‌کنن.
ولی وقتی عفوِ گستردهٔ عمومی اتفاق میفته یه نفر از اینا نمی‌گه «پسر! این‌همه فحشش دادیم آخر مارو بخشید.»

داریم عادت می‌کنیــم به این‌که عده‌ای همیشه طلبکار و ناله‌کُن که در خفا آن کارِ دیگر می‌کنند؛ بشن لیدرِ تحلیل‌های شناختی ما از فضای جامعه و وقتی یه نفر با یک‌سری داده و تحلیل؛ ابرازِ امیدواری می‌کنه به آینده، فکر می‌کنیم دزدِ اموالِ بابامونه و اعدام باید گردد! و این بَده.

.