پروپاگاندای آسمان همهجا همین رنگه یکی از مخربترین موا

پروپاگاندای «آسمان همه‌جا همین رنگه» یکی از مخرب‌ترین مواردی بوده که نسل به نسل به خورد جامعه داده‌اند. هرچیزی که عادی نبود، هرچیزی که نباید اتفاق میفتاد، هرچیزی که شأن انسان رو پایین می‌آورد، بهت آدرس بقیهٔ دنیا رو می‌دادند که ببینید اونجا هم داستان همینه‌. اگه جنگل‌ها می‌سوختند، آدرس سوختن جنگلی در آمریکا رو می‌دادند. اگه سه ساعت تو صف مرغ بودی، بهت آدرس صف بستن تو فرانسه رو می‌دادند. اگه زیر فشار اقتصادی له می‌شدی، بهت آدرس فشار اقتصادی تو اروپا رو می‌دادند. اگه تو این فکر بودی که اینجا زندگی رو ازت گرفته‌اند، بهت آدرس اونی که از ایران رفته و هنوز بدبخته رو می‌دادند. اگه دلت فرار از اینجا رو می‌خواست، بهت آدرس اونی که از ایران رفته و پشیمون شده برگشته رو می‌دادند. اگه به هرچیزی مالیات بسته بودند، بهت آدرس فشار مالیاتی بر جامعهٔ آمریکا رو می‌دادند. اگه سرکوبت می‌کردند، بهت آدرس برخورد با معترضان در آلمان رو می‌دادند. هرجا که هرچیزی رو به کثافت کشیده بودند، یه آدرس دروغ، بی‌ربط و مضحک، ازش می‌دادند. تأثیر مخرب این پروپاگاندا در طول این سال‌ها این بوده که «مفهوم زندگی» رو از بین برده‌اند. آدم‌هایی که تحت‌تأثیرش قرار گرفته بودند با خودشون می‌گفتن: پس نه تنها زندگی در ایران، نه تنها زندگی خودم، بلکه کُلا زندگی همینه.

زنی که در شوروی زندگی کرده، گفته بود: در شوروی مردم رو به «صف ایستادن» عادت داده بودند. وقتی به آدم‌هایی که تو صف‌ بودند برخورد می‌کردم، می‌گفتم: خودشون باعث کمبود شده‌اند، خودشون قیمت‌ها رو بالا بُرده‌اند، خودشون شما رو به زحمت انداخته‌اند، خودشون هم صف درست کرده‌اند تا کمبودی که نباید می‌بود، قیمتی که نباید بالا می‌رفت، زحمتی که نباید ایجاد می‌شد رو طوری به شما صدقه بدهند که انگار لطف کرده‌اند. تو صف ایستادن شما یعنی مشکلی با این‌ها ندارید و خودتون هم بخشی از همین مشکل‌اید. یکیشون جواب می‌داد: نمی‌بینی این همه آدم تو صفه؟ فقط من نیستم. و از اینکه بقیه هم شبیه خودشن؛ نتیجه گرفته بود پس چون همه تَن به این حقارت داده‌اند، حقارتی در کار نیست. و یکیشون جواب می‌داد: شما بگو کجا صف نیست؟ نمی‌بینی تو اخبار میگن در آمریکا هر روز کمبوده و همه تو صف‌اند؟