💠 فرونشاندن آتش با تکبیر

💠 فرونشاندن آتش با تکبیر

🔹 امام صادق از پدران بزرگوارش (علیهم السلام) روایت کرده است که پیامبر گرامی(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «إذا رأیتم الحریق فکبّروا فإنّ الله تعالی یطفیه»؛ اگر جایی آتش گرفت، «الله أکبر» بگویید آن آتش خاموش می‌شود. بنابر این همان طور که دعای مضطرّ، مستجاب است، دعا و خروش موحد هم اثر می‌گذارد، چنانکه برای حضرت ابراهیم واقع شد. از این رو هنگامی که به دستور منصور دوانیقی، خانه امام صادق (علیه السلام) را به آتش کشیدند، آن حضرت به میان شعله های آتش رفت و فرمود: «أنا ابن أ
عراق الثری أنا ابن إبراهیم خلیل الله»و آن آتش اثر نکرد.

🔹 این که رسول اکرم فرمود: «الله اکبر» بگویید، آتش خاموش می‌شود، اختصاص به جنگ بیرونی و آتش ظاهری و مادی ندارد، در جنگ درون هم اگر انسان به کبریایی حق پی‌برده و به ذلت خود آشنا شد، آتش شهوت و شیطنت را با توجه به کبریایی خدا و ذلت ماسوای او خاموش می‌کند. «الله اکبر»ی که گوینده آن موحد کامل بوده و از دهان مطهری که آلوده به شرک نیست صادر شود، شعله آتش را خاموش می‌کند، چه آتش درون و چه شعله بیرون. دهان آمیخته با آلودگی شرک، تکبیرگو نیست. بنابراین تکبیر موحّدان مظهر کار الهی می‌شود که (کلما أوقدوا ناراً للحرب أطفأها الله)

🔹 این که رسول اکرم(صلّی الله علیه وآله وسلّم) فرمود: با «الله اکبر»، آتش را خاموش کن؛ مقصود تلفّظ زبانی صرف نیست، بلکه منظور این است که از جانت کبریایی حق بجوشد و از لبانت تکبیر حق شنیده شود و در قلبت کبریایی حق جلوه کند و در هستی‌ات عظمت خدای سبحان ظهور کند آنگاه از جانت تکبیر برآور تا هم آتش شهوت و غضب خاموش شود و هم آتش دشمن بیرونی، و این راهی است که اسوه توحید، وجود مبارک خاتم الأنبیاء(صلّی الله علیه وآله وسلّم) به ما آموخت. 

📚 { #سیره_رسول_اکرم_در_قرآن، صفحه 360}