ماه

ماه
شبگردی آواره ا‌ست
که چادرت را کنار می‌زند

خورشید
دیوانه‌ای
که خود را به جنون ظهرگاه بیابانت می‌زند

من اما نه ماهم، نه خورشید
یک شب تو را می‌دزدم
و شمشیر می‌کشم
به روی تمام دنیا
تا فراموشت کنند