عاشقانه

شانه و آیینه و باران و مویِ خیسِ تو
بر زبانم لکنــــتی انداخته تندیـــس تو
دکمهٔ پالتوی خودرا بازکن،ترگشته ای
خانه باعطر تو و باران شده پردیس تو
پیشِ من نه،پیشِ احوالِ دلم آرام گیر
تا بیارم قهوهٔ تلخـی،بــه رنگِ گیس تو
ظاهراً باران و ابر و آسمان،در کار شد
تا عبـادت گاه دل باشد،مسیرِخیـس تو
فرصتِ ابری،نبایدچترِصحبت،بازکرد
روزِ باران،عشق میگیرد تبِ تـدریس تو!
هفت شهرِعشق راعطارگشت وماهنوز
مانده ایم پشتِ غبارِ روشنِ تقـدیس تو!