روضه آب و گریه نانِ هر شبِ اهلِ دل است

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبان اشک های بی صدا گفتم حسین

یاد تو شرط قبولی نمازم بوده است
در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

در مناجات شبانگاهم نمی دانم چه شد
 خواستم بر لب برم نام خدا گفتم حسین

ماند هل من ناصرت بی پاسخ اما بارها
آمد از کرب و بلا لبیک تا گفتم حسین

نام زهرا را شنیدم هر کجا گفتم علی
نام زینب را شنیدم هر کجا گفتم حسین

کل ارض کربلا من تازه می فهمم چرا
در خراسان در نجف در سامرا گفتم حسین

عاشقی گفت آن چه می خواهد دل تنگت بگو
با دلی غمبار گفتم کربلا گفتم حسین

_ما زنده ایم اگر چه، ولی زنده نیستیم
ما بندگی نکرده ایم و بنده نیستیم
خیلی گناه کرده ایم اما هنوز هم
از صبر بی حساب تو شرمنده نیستیم
روی سیاه و نامه ی اعمال ما سیاه
شرمنده از سیاهی پرونده نیستیم
یادی ز خوف قبر و قیامت نمی کنیم
خیلی به فکر توشه ی آینده نیستیم
از راه و رسم شیعه فقط حرف می زنیم
اصلا به نام شیعه برازنده نیستیم
دل بسته ایم به فاطمه و اهل بیت
اما برای فاطمه و اهل بیت زیبنده نیستیم

_بارالها! یا رب الحسین! بحق جانسوزترین غم و مصیبت دشت کربلا؛ اسارت حضرت زینب کبری سلام الله باقی مانده ی دوران غیبت امام مان و تنها منجی و احیاگر دینت را بر ما ببخش و ظهور حضرت مهدی موعود را الساعه را برسان!الهی آمین

ای هر چه خائن و ساکت! بهراسید!ان شاءالله ظهور نزدیک است!