از قافله ی، جا ماندم

از قافله‌ ی، جا ماندم
درست بیست و چند سال پیش، ماندم ...
زندانی این روزگار زشت شدم ...
روزگاری که
نه از جنس من است
نه از برای من ...

چه رسمیست ‌، دنیا !
از گردشش می‌نالیم و، می‌نالم
و روز زمین‌گیر شدنمان را
جشن می‌گیریم !

نمی‌دانم ...
قلمم زیر بار دردها، تَرَک برداشته کمرم خم شده ! ...

با این حال
هنوز هم به دوست، لبخند می‌دهم
و گاه و زود به زود
قهقهه بلند سر می‌دهم
و لاپوشان می‌کنم دردم را
آنچه درونم متلاطم است ...

و امروز آغاز بیست و چهارمین سالگرد
غربت نشینی ام هست ...

به رسم عادت...
تولدم مبارک