تنهایی وقتی درد داره که دور و ورت پر از آدم باشه پر ...

تنهایی وقتی درد داره که دور و ورت پر از آدم باشه. پر از سایه‌هایی که وقتی نیستن حس نبود آفتاب رو داری. سردت می‌شه. یخ می‌زنی. خودتو بغل می‌کنی. زانوهاتو بغل می‌کنی. یاد آدمایی که وقتی می‌خندیدی و بودن و حالا ازشون خبری نیست می‌افته تو مغزتو داستان سرایی می‌کنه...
حالا یا تو دنیای مجازی یا تو دنیای واقعی... بالاخره بودن تا کنارت بخندن و الان هم دیگه این دوتا دنیا از هم جدا نیستن.
حالا فکر کن اگه تو هر دو دنیا کلی رفیق و آشنا داشته باشی و بازم تنهایی بکشی درد تنهایی می‌شه ده برابر.
آدمی که کسی رو نداره خب نداره پس امیدی هم نداره یکی حالشو بپرسه. ولی آدمی که کلی کانتکت توی گوشیشه و کلی اسم می‌شناسه که مطعلق به کساییه که ادعاشون تو رفاقت و معرفت گوش فلک رو کر می‌کنه، نُت‌های تنهایی براش ساز خفه شو می‌زنن. ساز حناق گرفته‌ای که می‌شه سرطان و می‌اوفته به جون حنجره اش...
سکوت کرده. درد داره. زبونش تکون نمی‌خوره. لباش قفل و چفت همه. چشماش تمام لیست کانتکت‌ها و پی‌وی‌ها رو یه دور می‌زنه اما...
آخرم گوشی پرت می‌شه روی تخت و هندزفری‌های مشکیش می‌شه رفیق همیشه پایه‌ی شب‌های تنهاییش..