دختر هزار سالش هم که بشود،نامش به حاج خانوم و مادرجان و خ

دختر هزار سالش هم که بشود،نامش به حاج خانوم و مادرجان و خانم بزرگ هم که تغییر کند... باز هم دلش قنج می رود برای روسری سفید گلدار، برای ترشی آلوچه ،دختر هر چه که باشد گهگاه هوای رژ لب سرخ می کند و بوسه ای جانانه روی آینه. دلش له له می زند برای خندیدن
برای یک لباس رنگ روشن و ترجیحا صورتی.
❊♡❊
دور لب های دختر را حصار کشیده ایم که مبادا بخندد و کسی دلش بلرزد. چه کسی گفته هیکل دختر را باید تراشید شود؟ خودمان را از درون پوک و فرسوده کنیم که چه؟
مثلا چه می شود که یک دختر افتخارش قورمه و قیمه پختن نباشد؟
با دو جلد کتاب خواندن یا دو کلاس درس رفتن یا رقص یاد گرفتن قیامت می شود؟
❊♡❊
چه عیبی دارد که زودتر از خانه داری به دختر هایمان زندگی کردن، عاشقی کردن، با فرهنگ بودن و طریقه ی ارتباط صحیح را یاد بدهیم؟ چرا بی نهایت را برای مرد تعیین کردیم و اما و اگر برای زن چیدیم. دختر هر چه که باشد روحش زنده است، با تعصب های بیجا، جدی و بی احساس نشویم... حیف است به خدا..
❊♡❊