عاشقانه

چه زیبــا می شـود  دیـدار و  باشـد با تو پنـهانی
چه لــذت میــدهد بوســه ز کُنـــج لب وُ طولانی
پریشــان مــوج گیسـوت اگــر بر شـانه ها ریــزد
به  دنیــا  افکـند  لــرزه  همین  امواج  طــوفانی
لبــان غنـچه ات اکنـون اگـر بر خنـــده بگــشایـد
بهــار دل بیـــارایــد  بــه لبخنــد  گـل افشـــانـی
قسم بر آن سیه زلفت که بر رویت پریشان اسـت
نــدارم حالـــت  دیــگر بجــــز حــــال پریشــانـی
که در  آییــنه ی چشـمت دگر خود را  نمی بیـنم
نــبند آن نــرگـس شهـلا  که چشـمانم بگـریانـی
چــو مسکینان در مانـــده نشــینم بر سـر کویت
ســرای دل بروبـم تـا ، تو را خـوانـم  به مهمانی
اگــر  دانــم کـه  می آیی گلـستان میکـنم راهــت
به پایــت لاله ها  ریــزم ، به اشکــارا  نه پنـهانی
اگــر از  آسمـان بارد  به رویـــم  سیـلی از باران
به  دنبـــال  تو میگـــردم  در  آن  ایـــام   بارانی
بیا ای سرو بستانم که این عمـرم به پایان است
دگــر خــود را مکــن پنــهان دل زارم  بلــرزانــی
رَویــم  اینک  به کُنجی و  کُنم  دیـدار  آخــر   را
رَوی در خاطــرم  مانــد  همــین  دیــدار  پایانی