جلوه کردم تا برایم دلستان باشد نبود

جلـوه کردم تا بـرایـم دلســتان باشـد، نبـود
در سـرای بی کـسی ها آشـیان باشـد ، نبود

مــاه شبهـا در کـویـر و رهنـمـایی بی نظـیر
در شـب تـاریک دل ، در آسـمان باشـد، نبود

گـفته بـودم می روم تـا با دلـش سـودا کنم
با دلی سـودا زده هـم مـهربـان بـاشد، نبود

با دل وجان آمدم ،شایدکه درگفتار خویش
بــا زبـان الـکـن من ، هـمـزبـان باشــد، نبود

کاش مـیشد همـرهی درکـوچه های خاطره
از بــرای قـلب این آزرده جان باشــد، نـبـود

نــام زیــبایــش مـیان واژگان مشــق شــب
لا بـلای دفــتـر دل جـــاودان بـاشــد ، نبـود

جان فدای مقدمش کردم دراین دنیای دون
تا بــرایم هـمدم و روح و روان باشد ، نبود