ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ
ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ
ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺘﺎﻫﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﺮﺩﻫﺎ
ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ
ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺍﺳﺖ . ﺗﻮﺻﯿﻪ
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻭﺝﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﯾﻦ
ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .
ﻫﻤﺴﻔﺮ!
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯾﻢ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ،
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ !
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﻣﻄﻠﻘﺎ ﯾﮑﯽ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ، ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ، ﺑﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺪﺕ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ، ﻣﻮﺭﺩ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ، ﯾﮏ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﭙﺴﻨﺪﯾﻢ.
ﯾﮏ ﺳﺎﺯ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﻃﻌﻢ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ
ﻭ ﯾﮏ ﺷﯿﻮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻤﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﺎﻥ ﯾﮑﯽ، ﻭ
ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﻣﺎﻥ ﯾﮑﯽ.
ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻫﺪﻑ ﺑﻮﺩﻥ، ﺍﺑﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺒﯿﻪ
ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻭ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪﻥ، ﺩﺍﻝ ﺑﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ . ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻮﻗﻒ
ﺍﺳﺖ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺗﯽ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛
ﻭﺍﺟﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﺒﮏ، ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻭﻥ،
ﺣﺠﺎﺏ ﺑﺮﻓﯽ ﻗﻠﻪ ﯼ ﻋﻠﻢ ﮐﻮﻩ، ﺭﻧﮓ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ
ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ
ﺯﺍﺋﺪ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﻌﺸﻮﻕ.
ﻭ ﯾﮑﯽ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ.
ﻋﺸﻖ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ
ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ، ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ، ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺩﺭ
“ ﺣﻀﻮﺭ ” ﺍﺳﺖ،
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻮ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺍﮔﺮ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺑﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩﻥ، ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ.
ﺑﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﯿﻢ، ﻧﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ.
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺻﺒﻮﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﻬﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ، ﺩﺭﺑﺎﺏ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ
ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﺎﺳﺖ، ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻣﻄﻠﻘﺎ
ﻭﺍﺣﺪﯼ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﺑﺤﺚ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﺭﺍﮎ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻧﻪ ﻓﻨﺎﯼ
ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ.
ﺍﯾﻨﺠﺎ، ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻋﺎﺭﻑ ﺩﺭ
ﻣﯿﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺎﯼ
ﻋﯿﻨﯽ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ.
ﺑﯿﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﮐﻠﻨﺠﺎﺭ ﺑﺮﻭﯾﻢ.
ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺧﺘﻼﻓﻬﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ،
ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎ، ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ، ﺷﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ،
ﻧﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ، … ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ، ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑپ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻭ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺭﺍ
ﻧﭙﺬﯾﺮﯾﻢ، ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺑﯿﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎﺷﯿﻢ ..
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻫﺪﺍ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭ ﭘﺸﺖ ﺗﺮﯾﺒﻮﻥ
ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺴﺒﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮔﻔﺖ:
Thanks charls
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭﯼ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ . ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﻮﺍﻝ
ﺑﻮﺩ : ﭼﺎﺭﻟﺰ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺖ
ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ
ﺍﭘﺮﺍ ﻭﯾﻨﻔﺮﯼ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍﺷﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ
ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ .
ﭘﺎﺳﺦ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰ .
ﻭﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺯﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ
ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭ، ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ 3 ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﻫﺮ 3 ﭘﺎﯾﯿﻦ 7ﺳﺎﻝ ﺳﻦ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻫﻢ ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﯾﮑﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺑﺎﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ
ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ....
ﻭﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ
ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﺍﻭ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯿﺸﺪﻡ . ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩﻡ
ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﺪﻧﺪ . ﺗﺎ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ...
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ . ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ . ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺍﻣﺮﻭﺯ
ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ . ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ
ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺯﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ 30 ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﻣﻨﺤﺮﻑ
ﺑﻮﺩﻡ . 3 ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ
ﺍﻟﮑﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ
ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﺭﻩ
ﮐﺮﺩﻡ . ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ
ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﺩﺭﺣﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎ
ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﺭﺱ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ
ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻧﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ...
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻮﺑﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻧﻪ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻟﮑﻞ ﺭﻋﺸﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻮﺍﺯﺷﯽ ﻧﺜﺎﺭ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﺶ ﻧﮑﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﻢ
ﭘﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩﻡ . ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺫﺍﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻨﺒﻞ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .
ﺍﭘﺮﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭘﺲ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﮐﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺷﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﺖ
ﮐﺮﺩ؟
ﺯﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﭼﺎﺭﻟﺰ ﻫﻤﺴﺮ
ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺘﺎﻫﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﺮﺩﻫﺎ
ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ
ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺍﺳﺖ . ﺗﻮﺻﯿﻪ
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻭﺝﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﯾﻦ
ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ .
ﻫﻤﺴﻔﺮ!
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯾﻢ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ،
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ !
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﻣﻄﻠﻘﺎ ﯾﮑﯽ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ، ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ، ﺑﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺪﺕ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ، ﻣﻮﺭﺩ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ، ﯾﮏ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﭙﺴﻨﺪﯾﻢ.
ﯾﮏ ﺳﺎﺯ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﻃﻌﻢ ﺭﺍ، ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ
ﻭ ﯾﮏ ﺷﯿﻮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ.
ﻣﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻤﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﺎﻥ ﯾﮑﯽ، ﻭ
ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﻣﺎﻥ ﯾﮑﯽ.
ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻫﺪﻑ ﺑﻮﺩﻥ، ﺍﺑﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺒﯿﻪ
ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻭ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪﻥ، ﺩﺍﻝ ﺑﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ . ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻮﻗﻒ
ﺍﺳﺖ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺗﯽ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛
ﻭﺍﺟﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﺒﮏ، ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻭﻥ،
ﺣﺠﺎﺏ ﺑﺮﻓﯽ ﻗﻠﻪ ﯼ ﻋﻠﻢ ﮐﻮﻩ، ﺭﻧﮓ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ
ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ
ﺯﺍﺋﺪ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﻌﺸﻮﻕ.
ﻭ ﯾﮑﯽ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ.
ﻋﺸﻖ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ
ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ، ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ، ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺩﺭ
“ ﺣﻀﻮﺭ ” ﺍﺳﺖ،
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻮ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺍﮔﺮ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺑﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩﻥ، ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ.
ﺑﺨﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﯿﻢ، ﻧﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ.
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺻﺒﻮﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﻬﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ، ﺩﺭﺑﺎﺏ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ
ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﺎﺳﺖ، ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻣﻄﻠﻘﺎ
ﻭﺍﺣﺪﯼ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﺑﺤﺚ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﺭﺍﮎ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻧﻪ ﻓﻨﺎﯼ
ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ.
ﺍﯾﻨﺠﺎ، ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻋﺎﺭﻑ ﺩﺭ
ﻣﯿﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺎﯼ
ﻋﯿﻨﯽ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ.
ﺑﯿﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﮐﻠﻨﺠﺎﺭ ﺑﺮﻭﯾﻢ.
ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﯿﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺧﺘﻼﻓﻬﺎﯼ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ،
ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎ، ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ، ﺷﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ،
ﻧﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ، … ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ، ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑپ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻭ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺭﺍ
ﻧﭙﺬﯾﺮﯾﻢ، ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ !
ﺑﯿﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎﺷﯿﻢ ..
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻫﺪﺍ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻭ ﭘﺸﺖ ﺗﺮﯾﺒﻮﻥ
ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺴﺒﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮔﻔﺖ:
Thanks charls
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭﯼ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ . ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﻮﺍﻝ
ﺑﻮﺩ : ﭼﺎﺭﻟﺰ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺖ
ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ
ﺍﭘﺮﺍ ﻭﯾﻨﻔﺮﯼ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍﺷﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ
ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ .
ﭘﺎﺳﺦ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰ .
ﻭﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺯﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ
ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭ، ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ 3 ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﻫﺮ 3 ﭘﺎﯾﯿﻦ 7ﺳﺎﻝ ﺳﻦ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻫﻢ ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﯾﮑﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺑﺎﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ
ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ....
ﻭﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ
ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﺍﻭ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯿﺸﺪﻡ . ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩﻡ
ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﺪﻧﺪ . ﺗﺎ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ...
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ . ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ . ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺍﻣﺮﻭﺯ
ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ . ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ
ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺯﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ 30 ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻟﮑﻠﯽ ﻭ ﻣﻨﺤﺮﻑ
ﺑﻮﺩﻡ . 3 ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ
ﺍﻟﮑﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ
ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﺭﻩ
ﮐﺮﺩﻡ . ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ
ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﺩﺭﺣﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎ
ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﺭﺱ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ
ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻧﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ...
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻮﺑﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻧﻪ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻟﮑﻞ ﺭﻋﺸﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻮﺍﺯﺷﯽ ﻧﺜﺎﺭ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﺶ ﻧﮑﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﻢ
ﭘﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩﻡ . ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺫﺍﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻨﺒﻞ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ .
ﺍﭘﺮﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭘﺲ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﮐﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺷﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﺖ
ﮐﺮﺩ؟
ﺯﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﭼﺎﺭﻟﺰ ﻫﻤﺴﺮ
۵.۵k
۲۷ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱۶)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.