ﺁﺩﻣﯽ ﺩﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ

ﺁﺩﻣﯽ ﺩﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﻈﻮﺭﺵ
ﺑﯽ ﺧﺒﺮ .
ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ
ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ...
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﯾﻢ ...
ﺍﻣﺎ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ .ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯾﻢ .
ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﭙﺪ ..... ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ
ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ﻧﻪ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ
ﺯﻻﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ
ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﺴﯿﻢ
ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺒﮏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻣﻠﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻭ ﺑﯿﺰﺍﺭﯼ ﺍﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻧﺠﯽ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ ...
ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻘﺖ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ
ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺍﻧﺪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﺷﺎﻥ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﻧﺪ