عاشقانه

از دایره عشق ِ تو ، مطرود منم
مسجود ِ فرشتگان ِ معبود ، منم
شاگرد ِ حقیقتی ، که شد در پی ِ کشف
وَندر پی ِ آن ، شکست و فرسود منم
چون صاعقه بود ، میوه ی آگاهی
آن حق ، که به زندگی نیاسود منم
گفتی تو ، تبارک الله از دیدن ِ من
گویی که چو شاهکار ِ موعود ، منم !
او که شعف ِ خلیفةالله بودن
جز بر غم و ماتمش نیافزود ، منم
با اینهمه میدان که به شیطان دادی
تحسین شده اوست ، یا که محمود منم ؟
آن حضرت ِ عشق ، او که تا پرسیدم
بخشنده ی بنده کیست ، فرمود منم ؛
چوون یکسره رد شد از سَر ِ تقصیر ِ
شیطان که افاضه کرد ، " مسجود " منم ؟!
هم جرم کبیره را نوشتی بر پاش
نفرین شده ای که خود عیان بود منم !
افسوس که در بهشت ، پنداشت دلم
دُردانه ی ذات ِ ربّ و محسود منم
آنگاه ، که تبعید شدم دانستم
از دایره ی عشق ِ تو مطرود منم ...