دوستی تعریف میکرد که سال اولی که رفتیم کربلا توی مسیر ن

دوستی تعریف می‌کرد که سال اولی که رفتیم کربلا توی مسیر نجف تا کربلا رسیدم به یک کارون حدودا 100 نفری ایرانی خانم و آقا که با راهنمایی یک آخوندی داشتن پیاده میرفتن به سمت کربلا، شب شد و این کاروان جا گیرشون نیومد و اسرار داشتن با هم یکجا باشن و موکب های سر راهی پر بود، یک بنده خدای از اهالی همونجا وقتی این بنده های خدا را سر در گم دید آنها را به خونه اش دعوت کرد، خب نه عراقی فارسی بلد بود و نه افراد اون کاروان عربی متوجه میشدن، رفیقم میگفت رفتم جلو و براشون ترجمه کرد که بله این آقا داره از شما دعوت میکنه امشب را برید منزلش
میگفت این ها از خدا خواسته قبول کردن از منم خواستن باشون برم که مترجم کاروان باشم
رفتیم خانه این آقای عراقی. یک منزل بزرگ و همه چی آماده برای پذیرای از 100 نفر آدم زن و بچه و چند نفر از فامیل هم امده بودن کمک
اولین برخورد و سوتفاهم سر جدا کردن آقایون از خانما بود
برخی از افراد کارون اسرار داشتن آقایون و خانما یکجا غذا بخورن و از هم جداشون نکنن
که با بدبختی براشون توضیح دادم که رسم اینجا اینجوریه
خلاصه شام آوردن و شما خوردیم که خود اون غذا خوردن هم کلی ماجرا داشت خیلی ها نتونستن غذای پر ادویه عراقی را بخورن
بعد شام یکسری از ایرانی میخواستن بحث جنگ عراق و ایران را باز کنن و کنجکاو بودن بفهمن این آقای میزبان کدوم طرفی بوده
خب من باز براشون توضیح دادم که این بنده های دوست ندارن چنین‌ سوالاتی ازشون بپرسن یک. جورای خجالت میکشن
بلخره خوابیدیم و صبح میزبان ما را برای نماز بیدار کرد و متوجه شدیم خیلی از کارونی ها برای نماز صبح حاضر نبودن بیدار بشن 😐😐که این خودش یک توهین به صاحبانه بود
براش عجیب بود مگه میشه زائر امام حسین نماز نخونه!!!
خلاصه صبحانه را خوردیم و می‌خواستیم بریم حاج آقا، روحانی کارون گیر داد که باید من زن این آقای میزبان ببینم شخصا ازش تشکر کنم
هرچی چشمک زدم که جان مادر بی خیال شو اینا زیادی غیرتی هستن کار دستمون میدی
حاج آقا کوتاه نیومد و مجبور شدم برای میزان ترجمه کنم که حاج آقا چی میخواد که دیدم رنگ بنده خدا میزبان عوض شد ولی خب بنده خدا با اکراه قبول کرد و زنش صدا زد و بعد چند دقیقه خانمه با کلی خجالت آمد یک سلام علیک کوتاهی کرد و رفت